Afgelopen dinsdag hebben zes dames en ik onze grenzen verlegd. Met z'n zevenen gingen we naar Wangfujing. Dat is een hele moderne mooie grote straat met veel winkels die wij in Nederland ook kennen. Toch staat dit gebied beter bekend om iets heel anders, in de kleine zijstraatjes vind je namelijk vele kraampjes waar ze allerlei ‘delicatessen' verkopen. Fruit met een suiker laag, luchige zoete kruimelachtige koekjes, een soort deeg gevuld met vis, en veel meer verschillende kleine gerechten waarvan ik niet zou kunnen zeggen wat het is. Maar daarvoor kwamen wij niet, wij kwamen namelijk voor de insecten. Toen we aankwamen vielen we meteen met onze neus in de boter want dan zie je drie schorpioenen aan een stokje geregen en om het nog een iets erger te maken; de poten van deze kleine mormels bewegen nog... Zoals gezegd kwamen wij om dit te proberen, maar als je het daadwerkelijk voor je ziet weet je toch niet meer zeker of dat wel zo'n goed idee is...

Na eerst een rondje gelopen te hebben, besloten we één stokje met schorpioenen en één met een zeepaardje te kopen. We hadden echter wel besloten om dit ergens anders te proeven dan in deze straat want de geur die daar hangt is onbeschrijfelijk, en al zou ik het kunnen uitleggen zouden het zo maar kunnen jullie tijdens het lezen een beetje groen kleuren. Al lopend met deze twee kleine hapjes werden we door velen met grote ogen en een open mond aangestaard, zelfs chinezen leken ons bijzonder dapper te vinden (en wij maar denken dat elke Chinees dit vele malen geproefd heeft).
Maar ik kan jullie vertellen dat ik zonder enige nare ziektes achteraf, het eigenlijk helemaal niet vies vond. De schorpioen smaakt vooral naar de olie waar het in is gebakken, (want oja voor de duidelijkheid, nadat je zegt wat je wilt wordt de schorpioen en het zeepaardje in olie gedaan waardoor er ook niks meer beweegt, gelukkig maar). Het zeepaardje had wel een beetje een zee smaak en was bijzonder hard om af te bijten. Na onze dappere prestatie vonden we dat we wel iets lekkers hadden verdient dus we besloten om ergens gezellig wat te drinken en te proosten op onze moedige actie.

Verder hebben we deze week genoten van de lady's night die hier elke woensdag is. We hadden zelfs onze middaglerares (van ongeveer 22 jaar oud) zover gekregen om met ons mee te gaan met een vriendin van haar. Het was haar eerste keer in op stap hier, alleen moesten zij wel om 23.00 terug zijn in hun dorm. Verder heb ik donderdag en gister (maandag) tea- class gehad met 15 andere meiden waar we allerlei dingen over de verschillende theesoorten te weten kwamen. Waar ze goed voor zijn, hoe je ze bereid, wat de verschillen zijn, waar ze vandaan komen en natuurlijk ook mochten proeven.

Het hoogtepunt van de week was echter het uitstapje naar Inner-Mongolië georganiseerd door de universiteit. Vrijdagmiddag rond half 12 vertrokken we met een bus vol studenten richting het noordwesten. Tijdens een reis van maar liefst vijf uur hebben we genoten van het bergachtige landschap en ons verbaasd over alle constructies onderweg. Steden worden massaal vergroot met wel honderden nieuwe flats van ongeveer 30 verdiepingen hoog. En ook nieuwe steden worden hier en daar gebouwd met als gevolg dat er steden zijn die amper worden bewoond omdat niemand daar wilt wonen omdat niemand daar woont en omdat het in de middle of nowhere is. Dit zijn de zogenaamde Ghosttowns in China. Daarnaast zie je ook kleine huizen die niet veel groter zullen zijn dan twintig vierkante meter, met land erom heen wat wordt verbouwd door de mensen zelf en waarmee ze zichzelf onderhouden.

Toen we aankwamen werden we hartelijk verwelkomd door een groep Mongoliërs in traditionele kleding. We kregen een lokaal drankje wat eigenlijk niet zo lekker was en konden meteen genieten van een worstelpartij en een paarden race, al stelde dat ook niet veel voor. Het weer was helaas een beetje nat en een stuk kouder. Maar ondanks dat alles, waren we wel in een super mooi gebeid, afgelegen van de ‘bewoonde wereld' en een ver uitzicht over de graslandschappen en de windmolens. Ja van die grote witte windmolens die wij ook hebben, want ook al ben je op een plek waar amper technische apparatuur is, alles met de hand wordt gedaan, ze zijn overal.
Daarna kwam de echte ontdekking onze slaapplaats want we zouden die nacht doorbrengen in een Mongoolse tent. Dat is dus niet meer dan een aantal houten palen met een zijl en een soort dikke deken erover heen, een ‘bed' wat bestaat uit een houden plak en een dun matras, deken en kussen (waarvan één een pocemon hoes had) een lamp en zelfs een prullenbak. We sliepen er met z'n vieren en daarvoor was het gelukkig wel groot genoeg.

Er bleek ook nog een andere Nederlander in de groep te zitten, Paul dus ik heb hier eindelijk mijn Nederlands eens kunnen gebruiken, dat voelde best raar eigenlijk na hier voor een paar weken alleen maar in het Engels en Chinees te hebben gefunctioneerd. Toen we na het eten met een grote groep een beetje aan het kletsen waren, waren er twee Mongoliërs die Paul (die een stukje verderop van mij zat) aanspraken voor een foto. Het grappige was dat ze specifiek met Paul en met mij op de foto wilden en met niemand anders van de groep van ongeveer 15 man die daar zat. Mijn conclusie is dus dat wij Nederlands er voor Chinezen dus erg bijzonder uitzien. Bij Paul snap ik dat trouwens prima met zijn lengte van twee meter. Natuurlijk vonden wij dit geen probleem, en ook wij hebben ervan kunnen profiteren want wie heeft er nou een foto met ‘mannen in Mongoolse kleren'? Paul en ik dus !

Die avond stond er een ‘performance' op het programma, gelukkig was het ondertussen gestopt met regenen waardoor het buiten het optreden buiten plaats vond. De kwaliteit van de act was bijzonder slecht, de noten werden niet gehaald en het stelde niet veel voor, maar met elkaar hebben we het gezellig gehad. Het werd afgesloten met, hoe kan het anders als je in China bent, een spetterende vuurwerkshow! Daarna werd er nog gedanst, eerst met z'n alle in een grote cirkel in het rond gedanst en daarna hebben we er nog met een aantal chinezen een feestje van gemaakt, wat voor de andere chinezen weer een spektakel bleek te zijn omdat we aan alle kanten werden gefilmd en gefotografeerd.

Na een nacht met bijzonder weinig slaap, veel kou en een mekkerende geit vlakbij de tent werden we om half acht aan het ontbijt verwacht om rond negen uur op een paard te stappen. We maakte een wandeling van twee en een half uur door het graslandschap, en dan zie je inderdaad niets anders dan gras en heuvels en natuurlijk de windmolens. Klinkt misschien saai, maar na een paar weken in een drukke stad te hebben gezeten is het heerlijk om in alle rust op een paard te hobbelen (we gingen niet snel omdat een begeleider meeliep) in de frisse lucht en met de geur van de kleine bloemetjes en een oneindig groen uitzicht.

Halverwege stopten we bij een klein dorpje (bestaande uit ongeveer 10 huizen) waar ‘echte Mongoliërs' leven. We konden er rond lopen en de op elkaar gestapeld schapen zien, waar zij hun voornaamste inkomen uit halen, en een kijkje nemen bij een van de gezinnen die op dat moment aan het eten waren. Het huis bestaat uit twee kamers waarvan in een wordt geleefd, op een verhoging zitten ze op de grond te eten in een kamer vol damp van het pan waarin het eten staat te pruttelen. Die mensen hebben elke dag twee maaltijden, altijd bestaande uit noedels, gras, aardappel en schapenvlees, want meer hebben ze ook niet. Ze leven van de giften van toeristen die twee maanden per jaar komen (de rest van het jaar is het te koud) en daarnaast van de schapen die ze verkopen voor het vlees. Verder verbouwen ze zelf aardappelen. Het bijzondere is dat ze in China geen land rechten hebben, waardoor ze altijd voor hun land moeten betalen aan de overheid, ook deze mensen die daar eigenlijk geen geld voor hebben. Daarom betalen zij altijd met schapen. Daarnaast is het vreemd om te zien is dat ze wel een televisie en satelliet hebben. Het verhaal daarachter is dat ze dat hebben gekregen van de overheid die het verplicht heeft gesteld voor alle Chinese huishoudens om een televisie te hebben om zodoende op te hoogte te blijven van de gebeurtenissen in het land. Verder vertelde onze gids van de universiteit dat je kunt zien of de mensen arm of rijk zijn aan de daken die ze hebben. Als ze zich dakpannen kunnen veroorloven zijn het rijke mensen en arme mensen hebben een dak van klei en stro. Gelukkig gaat het leven daar wel enigszins vooruit. De jongere generatie heeft vaak de mogelijkheid om op z'n minst ergens naar school te gaan, maar dat houdt wel in dat de ouders daarvoor keihard moeten werken en sober moeten leven.

's Middags stapte we de bus in om naar Datong te gaan, een zogenaamde middelgrote stad in China waar ongeveer anderhalf miljoen mensen wonen. Eenmaal aangekomen beseften er geen grotere tegenstelling kon zijn met diezelfde ochtend. Een groot, zacht, warm bed, een normaal toilet zonder vieze geuren of andere verrassingen (erg zeldzaam in China), een douche, een bad, een televisie, een badjas, een king-size handdoek, een föhn, geen insecten, tafels, stoelen, gordijnen en álles (!) is schoon! Ook mijn kamer op de universiteit kan hier lang niet aan tippen. We kregen anderhalf uur de tijd om hiervan te genieten voordat we gingen eten. En dat hebben we dan ook gedaan. Op deze momenten besef je pas echt hoe goed je het voor elkaar hebt en zoals mijn Portugese kamergenoot Mariana zei Travelling is important in order to value what you have at home. En dat was meer dan waar, want we hebben genoten van zowel de grote luxe als de kleine dingen. Ook heeft dit ons laten zien dat China twee gezichten heeft, het toch best aardige moderne leven in de steden en het zeer primitieve leven op slechts een paar uur afstand. En dan hebben wij het ergste nog niet gezien, want in China en ongetwijfeld ook in Mongolië heerst ook hongersnood. Iets waar in de stad, het dagelijks leven, op de televisies en op andere media in China niks van te zien of te merken is.

Die avond hebben we gesmuld van Hotpot, een pan met water waar je zelf eten in doet wat je met allemaal sausjes en kruiden op smaak kan brengen. Die avond hebben we ook een poging gedaan om het uitgaansleven te ontdekken wat fataal mislukte. De weg die ons langs de citytowers moest leiden was afgesloten en vervolgens wist de taxichauffeur niet hoe hij er moest komen en werden we verkeerd gestuurd. Uiteindelijk na een uur lopen door de straten voor stof van alle werkzaamheden in de stad, zijn we ergens neer geploft waar ze niets meer bleken te hebben dan bier, of Cola wat ze dan eerst ergens anders moesten halen. Een paar hebben daarna nog wel de taxi gepakt en zijn een andere kroeg in gedoken. Maar de meesten konden het niet meer opbrengen na een lange dag en vooral na een korte nacht om nog verder te gaan, zijn terug gekeerd en hebben genoten van een goede nachtrust, en zo ook ik.

De trip werd afgesloten met een goed ontbijt en een bezoek aan de (bekende) Yúngang Grotten. Dat zijn grotten die rond 500 na Chr. Dienden als tempels met enorme, echt enorme, buddha beelden en mooie bewerkingen op de muren van de grotten. Super indrukwekkend. Helaas hadden we slechts anderhalf uur de tijd want er stond een lange reis naar Beijing te wachten.

De busreis werd helaas verlengd met twee uur doordat we in de file kwamen te staan vanwege alle Beijingers die in het weekend terug naar huis gaan en op zondag weer terug reizen, en daarnaast omdat we zonder benzine langs de weg kwamen te staan. Gelukkig was er nog een andere bus van de universiteit waar Japanners in zaten die ook die dag naar de grotten waren geweest, waar we benzine van konden krijgen. Dit duurde echter wel ruim een uur. Eenmaal weer op onze basis aangekomen waren we allemaal erg blij dat we mee waren geweest op dit uitstapje. Veel indrukken opgedaan, en een paar super gezellig dagen gehad.

Nu is mijn laatste lesweek op BLCU begonnen, vooral omdat het voor velen alweer de laatste week in Beijing is krijg ik ook het idee dat het over niet al te lange tijd weer heel anders gaat worden. Maar eerst nog maar even genieten van hier en daarna zien we wel weer verder.
Voor ik afsluit hebben jullie nog wel iets van mij tegoed, het antwoord op de foto vraag. Ik ben bang dat velen van jullie er enigszins naast hebben gezeten. Hier zijn de antwoorden:

De jongen links achterin met de bril is Iulian uit Romenië
Daarnaast staat David uit Schotland oftewel Engeland
Vooraan links staat Bruno uit, geloof het of niet, Brazilië
Daarnaast sta ik met aan mijn zijde Ntokozo uit Zuid-Afrika.

Voor ons staat een meisje uit China
En naast Ntokozo staat Zaina afkomstig uit de Philipijnen.
Het meisje met de hoed is Nora uit Frankrijk en de enige overgebleven is Maya geboren in Japan.

Adiossos en veel liefs uit Beijing!