Take only pictures and leave only footprints.And that is what we did! We bewandelden de paden die ons leidden naar de meest geweldige plekjes en namen foto's van wat nu geweldige herinneringen vormen.

Het begon allemaal met een treinreis van maar liefst 27 uur, en dat samen met een lichtelijk gestoorde Litouwer (Modestas), enigszins verwarde Fransman (Fred), goedlachse Deense (Dajana) en reislustige Nederlandse (Julia). Met z'n vijven op naar Zuid-China. De ruim 2000 kilometer lange reis brachten we door in de zogenaamde ‘hardsleeper', wat inhoud dat je met 66 man op 3-hoge stapelbedden verblijft, met dunne afscheidingen ertussen. Echter de privacy is ver te zoeken, iedereen loopt langs en gluurt even bij jou om de hoek.

Gelukkig kom je met een spel kaarten ver en daarnaast werd om 10 uur 's avonds het licht uitgedaan waardoor je niets anders kan dan je ogen te sluiten terwijl de schommelingen van de trein je in slaap wiegen. Eenmaal wakker geworden konden we genieten van de prachtige plaatjes achter het glas waar we de eerste akkervelden zagen waar boeren druk aan het ploegen en waar je de kinderen rond de kleine huisjes ziet rennen. Toen de trein stopte in Guilin gingen we snel op zoek naar ons hostel en daarna was het tijd voor lunch. Met gevulde maagjes stond ons eerste bezienswaardigheid te wachten; de Elephant Trunk Hill. Het was een goede eerste activiteit vooral toen we na de klim aan de waterkant zaten en de berg werd verlicht vanwege de vroege schemering. Zoals je kan zien is de naam van de berg te wijden aan z'n vorm; het moet namelijk een olifanten met een slurf voorstellen.

Al lopend door Guilin op weg terug zagen we dat het een drukke en toeristische plaats was, wat mede was veroorzaakt doordat het de laatste dagen van de Chinese vakantieperiode waren. Overal waren kleine kraampjes waar eten en souvenirs worden verkocht en 's avonds is de stad op z'n mooist als alles is verlicht.

De dag daarop begon met vier bussen. Bus één en twee gingen soepel; met Engels sprekende Chinezen kom je namelijk heel ver. Bus nummero drie was interessant. Nadat wij netjes een kaartje bij de balie hadden gekocht en in de zo goed als lege bus waren gestapt bleek dat zodra de bus de hoek om was gereden hij hier en daar mensen van de straat oppikte die waarschijnlijk wel iets minder betalen dan wij en waar de buschauffeur wellicht mooi van kan profiteren. Ook wordt de bus als koerier gebruikt, mensen laden spullen in die verderop door anderen weer worden meegenomen. Halverwege de reis zat de bus ondertussen zo vol dat kleine plastic krukjes in het gangpad werden gezet zodat iedereen kon zitten. Vanaf toen begon de hobbel-de-bobbel rit over een zandpad wat zo stoffig was dat de planten langs de weg er meer grijs dan groen uitzagen. We kwamen langs kleine dorpjes waar autogarages waren omgebouwd tot kleine winkeltjes en in de middle-of-nowhere zagen we fruitkraampjes waar ze het op de één of andere manier voor elkaar hadden gekregen om tl-buizen te plaatsen (en op de terugweg zag ik dat ze werkte). De laatste busreis gaf ons een klein voorproefje van wat er komen ging: RIJSTVELDEN !

Eerst klommen we omhoog langs de kraampjes van de locals waar van alles en nog wat werd verkocht, van kleren tot eten en van souvenirs tot speelgoed. Helaas was het bewolkt en het uitzicht was niet erg ver, waardoor het op de top van de berg niet heel spectaculaire was. Maar lager tussen de velden konden we lopen tussen de geelgekleurde rijstsprieten waar kleine werkschuurtjes de gele waas doorbraken, en we de massa toeristen van ons af hadden geschud. Met andere woorden, we hadden een heel mooi stukje China gevonden waar we met gemak een dag lang door heen konden wandelen.

Op dag drie reisden we af naar het zuiden van Guilin, waar we 's ochtends in Yangdi op een bamboo bootje stapten. Met onze neus in de zon en voetjes in het water voeren we op de Li-River tussen de de karstgebergte, door ons omgedoopt tot puntbergen, ‘hi-ha-holiday, wat een zomer gevoel!'. Uiteindelijk kwamen we aan in XingPing, waar de afbeelding van het 20yuan biljet is gemaakt. Al leek het er niet echt op, en was het ook niet het mooiste stukje van wat we hadden gezien die ochtend, we waren toch erg blij dat die 20 Renminbi ons tot dit mooie tripje had geïnspireerd.

De middag werd vervolgd met een fietstochtje in Yangshuo. Vanaf het moment dat we ons ‘off-track' bevonden werd het pas interessant. Met onze mountainbikes crosten we over de kleine zandweggentjes door het boerenlandschap en puntbergen. We zagen hoe (vooral de vrouwen) hard op het land aan het werk waren, en hun oogst naar het dorp brachten. Aan het einde van de rit zakte de roodkleurende zon tussen de bergen. Helaas kon geen camera de rode lucht achter de donkere punten vastleggen, dus helaas voor jullie kan ik het jullie niet laten zien, maar ik ben een mooie ‘memory picture rijker'. Net op tijd voor het donker en voordat één van de trappers van de fietsen het begaf waren we weer terug in het stadje. Waar de dag werd afgesloten met een verjaardagsmaaltijd voor Julia.

Conclusie van de eerste drie dagen in en rondom Guilin was dat we veel mooie dingen hadden gezien, en dat ondanks de vele toeristen die hierop af komen, het er allemaal nog supermooi uitzag en wij in ieder geval het gevoel hadden dat we als een van de weinige toeristen hier waren, maar dat komt ook omdat wij Chinese toeristen niet als mede toeristen tellen.

Bestemming twee was Sanjiang waarvoor we vier uur in bus moesten zitten over weer een hobbel weg. Ondertussen vroegen wij ons af waar de snelwegen of in ieder geval verharde wegen waren... maar uiteindelijk was de conclusie, er zijn hier zo weinig mensen met een privé auto dat dat misschien geen zin heeft. Mensen rijden met scooters of ze hebben een klein werkvrachtautootje. Dus pap, ik zou zeggen; auto's verkopen in Zuid-China zal nog een grote uitdaging zijn dan in Nederland.

We dachten dat we al het één en ander van het Chinese dorpsleven hadden gezien, maar aangekomen in Chengyang, een dorpje vlakbij Sanjiang viel dat in het niets. We zagen hier hoe de mannen op de velden bezig waren en de dames de plantresten tussen het net geoogste rijst verwijdereden. In alle paden in het dorp lagen de rijstkorrels te drogen. Rond een uur of vijf liepen we langs een basisschool waar de laatste kinderen nog op het schoolplein aan het spelen waren. We namen een kijkje in de klaslokalen waar nog met ‘gewone krijtboorden' wordt lesgegeven kinderen op houten krukjes achter een klein houten tafeltje in rijstjes achter elkaar zitten. En elk klaslokaal in bezit is van een joekel van tv. Verder kwamen we in het dorp ook midden in een optreden terecht waar een groep muziek maakten met bamboefluiten, waarvan één zo groot dat die door drie mensen bediend kon worden. Het leek erop alsof men hier nog behoorlijk zelfvoorzienend leeft. Eigen rijst, eigen groeten, eigen geslacht vlees, eigen gemaakte kleren, en natuurlijk eigen thee. Daarnaast zagen we ook geen enkele werktuigen waarmee men het werk verricht of de oogst naar huis bracht. Mensen gebruiken daarvoor een stok, meestal bamboe, met aan beide kanten een mand gevuld met de oogst. En aangezien er in het dorp vooral veel ouderen zijn het ook de ouderen die alles verplaatsen, met als gevolg dat ze allemaal met kromme ruggen lopen. Daarnaast zie je ook veel basisschoolkinderen; de oudere kinderen zitten waarschijnlijk elders op een middelbare school en de ouders van de kleine kinderen werken waarschijnlijk ergens in de stad waardoor opa en oma voor de kleinkinderen zorgen, dat is best gebruikelijk in China.

Het leek erop alsof in Sanjiang voor twee dagen terug in de tijd waren gegaan, want hoelang geleden is het dat het er in Nederland of Noordwijkerhout zo aan toe ging, dat men nog bij elkaar komt in een soort buurthuis om te kaarten en tv te kijken (en waar wij konden genieten van hoe mannen een spelletje aan het spelen waren), iedereen nog voor zijn eigen spullen en eten zorgt, de huizen door de dorpsbewoners van hout worden gemaakt en wij een kaartje moesten kopen om het dorp binnen te komen, maar dat kaartje daarna niet nodig hebben omdat, zo zei de hoteleigenaar, het hele dorp toch al weten dat wij er zijn en dat we een kaartje hebben. Ons hotelletje lag trouwens uitstekend, want toen we 's avonds de dag afsloten op een klein balkonnetje konden we uitkijken naar de ‘Wind and Rain' bridge, die zoals alles in China, 's avonds verlicht is.

Na deze twee dagen klommen we verder naar het noorden, we verbleven een nacht een de meest verschrikkelijke stad die we ooit gezien hadden; in twee woorden: vies en grijs (eigenlijk nog wel meer woorden, maar ik zal jullie het een en ander bespraren). Het was niet heel erg want we kwamen er laat aan en gingen 's ochtends weer op pad naar Hongjiang, the old business town, wat eigenlijk een beetje tegenviel. Het was een stuk kleiner dan gedacht en alle informatie was in Chinees waardoor we geen idee hadden waar we naar keken. Wat ook gold voor de menu kaarten in het plaatjes. Vandaar de tactiek: kijk wat anderen op tafel hebben en wijs aan wat er lekker uitziet. Het resultaat, een aantal goed gevulde maagjes.

Aan het eind van de dag verplaatsten we ons naar Fenghuang. Wat er veelbelovend uitzag voor de volgende dag. Het was een plaatsje wat onder vooral Chinese toeristen zeer geliefd was en dat was aan de volgende dingen te merken. Er waren ten eerste veel Chinese toeristen, maar ten tweede bleek ook dat Engels er niet bijzonder veel werd gebruikt, waardoor alle informatie die we konden krijgen in het Chinees was, zelfs de werknemers van ons international youth hostel konden ons niet veel verder helpen. Ook waren de bezienswaardigheden huizen van oude Chinese schrijvers, oude militairen et cetera wat ons weinig zei, al was het plaatsje zelf voor ons al leuk genoeg waardoor we de bezienswaardigheden niet echt nodig hadden. De laatste reden waarom het niet echt buitenland georiënteerd is, is dat wij een behoorlijke attractie vormden. En het bleef niet bij enkel leuke foto's maken (en daar waren ze hier en daar zo dankbaar voor dat ze ons sigaretten aanboden, dat is een Chinese gewoonte die wij eigenlijk vol dankbaarheid moeten aannemen), maar het hoogtepunt vond plaats toen wij langs het water liepen en er een paar bootjes langs kwamen varen en we uit verschillende hoeken ‘Hello, hello. Nice to meet you' hoorden komen. De camera's werden erbij gehaald en er werd volop naar ons gezwaaid. En op het moment dat we terugzwaaiden hoorden we gejoel. Ik heb me nog nooit als een dier in een dierentuin gevoeld, maar heb nu een idee hoe dat zou zijn...

Verder hebben wij ook een bootritje gemaakt, langs de houten huizen in het water van de Tuo River waarvan de veranda met houten palen boven het water wordt gehouden. Voor de mannen was het een extra leuke dag, ze leefden zich uit verkleed als Chinese soldaat, wat natuurlijk ook de nodige kijkers trok en 's avonds gingen we op hun verzoek ‘vers' te eten zoals ze daar vaak lijken te doen. Terwijl de dames binnen zaten kozen de heren buiten een heerlijke eend uit die vervolgens voor ons werd bereid. Na 45 minuten kwam er een schaal onze kant op met kleine stukjes eend. En het was verrukkelijk, maar het blijft een raar idee dat die eend een uur daarvoor nog samen met een andere eend in een hokje zat. Maarja, dit kan dan ook alleen in China.

Het reisavontuur werd afgesloten in Dehang. Via Jishou (waar tijdens het wachten onze schoenen werden gefixed en gepoest voor slecht een paar yuan) reden we met een bus die tevens ook als schoolbus functioneerde naar het plaatsje. Onze alleraardige gastvrouw stond ons al op te wachten bij de bus en bij aankomst maakte ze al een lekker kopje thee voor ons. Goede binnenkomer. De Inn, zoals ze het daar noemen, was bijzonder, net als alle andere huizen, en gebouwen. Je kunt namelijk overal zo naar binnen lopen zonder dat er deuren zijn. In het geval van de Inn loop je van de straat zo de keuken binnen (die zo goed als op de straat staat) zonder dat er een muur, raam of deur is. Aan de andere kant ziet het er meer uit als een veranda dan als een woonkamer, om dezelfde reden. Onze kamer had echter wel vier muren en een gewone deur, maar het raam bevatte enkel een muggennetje en geen glas. Met andere woorden, aangezien de zon niet z'n best deed werden we een beetje bang dat het ‘s avonds een beetje fris zou kunnen worden... Maar dat was een latere zorg, eerst zouden we een tochtje maken naar het Taiwen Platform. We hadden geen van allen een idee wat het precies was, maar al snel bleek dat wat we dachten een kleine wandeling te zijn, uitliep tot een behoorlijke klim naar de top van een klif. Helaas, de bewolking zat in de weg voor een geweldig uitzicht maar dat maakte onze trotsheid bovenop de klif er niet minder op, want zie de foto: geloof het of niet, maar ik stond bovenop die berg!

Na het eten en kaarten stond dan uitdaging twee voor die dag te wachten; de nacht. Gelukkig hielp een warme douche van te voren en het tegen elkaar schuiven van de bedden ons erdoor heen (met gemak!). Het zoontje van de gastvrouw slaapt trouwens elke nacht op de ‘veranda' in een bed van bij elkaar gezette stoelen met een matras erop en een deken, dus wij moesten ook maar niet zeuren)
De volgende dag hadden we een onaangename verrassing: regen. En waarom zou je dan niet meteen nog wat meer water opzoeken? Dus inderdaad wij gingen richting de watervallen! Met super-fashionable knalrode plastic regenjassen gingen we op pad. En je raad het al, het stopte natuurlijk met regenen. Maar mij hoorde je niet klagen hoor! We kwamen allereerst bij de Nine Dragons Waterval die met 216 meter tot een van de langste watervallen van China behoord. Helaas is het regenseizoen pas over een half jaar waardoor en niet heel veel water naar beneden viel, maar dat maakte het er niet veel minder spectaculair door.

Het hoogtepunt moest nog komen, na er eerst drie keer straal voorbij te zijn gelopen vonden we eindelijk de afslag richting de Liúshag Waterval verstopt in de Bush-bush. Op kleine, gladde, glibberige paadjes klommen we langs de waterval naar boven en het leek alsof in een tropisch resort waren aangekomen, zonder dat we iemand anders tegen kwamen, het was een geweldig mooi paradijs!

Na nog een beetje souvernier shopping kwam langzaam het besef dat ons reisje er zo goed als op zat. De tassen werden weer gepakt en zondagochtend vroeg begon onze lange terugreis naar Beijing. Nu kunnen we terugdenken op geslaagde reis naar een mooie omgeving waar we een kijkje kregen in het simpele Chinese leven; iets wat in Beijing heel anders is.

Dit was dan het verhaal van de achtergelaten voetstappen in Guangxi en Hunan. Om meer te weten te komen over de meegenomen plaatjes moet je natuurlijk onder het kopje foto's kijken.

Voor deze week er verder geen spannende dingen, behalve dat ik vrijdag bezoek krijg! Voor de drie gelukkigen die mij een week mogen vergezellen; bereid je alvast (mentaal) voor op het volgende:
- Roggelende mensen op straat
- Elke dag eten met stokjes
- Toiletten, die je eerder een gat in de grond noemt
- Schreeuwende mensen
- Rotzooi op straat
- Spicy food
- Kinderen die overal (zelfs op straat, in de douches van het zwembad of gewoon in de bus) hun behoeften doen; zonder dat een Chinees daarvan opkijkt

Maar daar tegenover staat wel een week vol met mooie ervaringen, lekkers en gezelligheid?