Dat ik eerst helemaal naar China moet reizen om mijn televisie debuut te maken. Ja echt waar! Afgelopen donderdagochtend werd onze klas bezocht door een camera man en een journaliste. Onze leraar had de dag van te voren wel al verteld dat een journalist zou komen maar verder geen details. In eerste instantie hield het alleen in dat we gewoon net zo goed ons best moesten doen als altijd en met een grote glimlach de gewone les zouden voortzetten. Later werd er echter wel het een en ander in scene gezet. Han Laoshi (mijn leraar) deed ongelofelijk zijn best en probeerde onze uitspraak tot in de puntjes correct te krijgen. Toen om 10 uur de gewone les erop zat, hadden de mensen van de televisie nog niet genoeg gehad, wat betekende dat onze pauze in duigen viel. Maar wij wisten natuurlijk als geen ander dat je wel wat over moet hebben voor een carrière op de televisie dus deden braaf mee. Wat resulteerde in een herhaling van wat de die ochtend al hadden gedaan. Halverwege oktober komt de documentaire waarvoor we gefilmd werden op televisie. Het gaat over buitenlanders die in China studeren en chinezen die naar het buitenland gaan. Onze klas was uitgekozen door ons ‘internationale karakter'. We hebben met onze leraar afgesproken dat hij de beelden naar ons toe mailt. En ik zal bij deze ook met jullie afspreken dat zodra ik de beelden heb ik ook mijn uiterste best zal doen om die aan jullie te laten zien. Want ja, mijn blog-fans zullen ongetwijfeld ook geïnteresseerd zijn in mijn acteer carrière :)!

Daarnaast kan ik nu eindelijk (na 3 weken, schandalig!) zeggen dat ik op het plein van de hemelse vrede ben geweest. Woensdag nadat we met de cursus naar de art-district waren geweest gingen we in de buurt van het plein eten. Alles was super mooi verlicht, en natuurlijk hartstikke druk. Ben benieuwd hoe het overdag is en natuurlijk hoe het achter de muren van de forbidden city is, maar dat zal nog eventjes wachten wat dat schijnt nu veel te druk te zijn met alle vakantie-chinezen en het warme weer schijnt ook niet ideaal te zijn.

Verder een best rustige week gehad. Nog wel de laatste lesdag gevierd in Sanlitun dit keer in een club op het terras van een gebouw met allemaal andere kroegen erin. Wat natuurlijk een mooi uitzicht geeft, dat samen met een mooie zomeravond was genoeg om er een gezellig avond van te maken.

Het weekend stond helaas in het teken van woordjes en zinnetjes leren. Want op maandag en dinsdag werd getest of wij de afgelopen weken wel een beetje hebben opgelet tijdens de lessen. De eerste dag bestond uit een schrijfexamen en daarna een spreekexamen. En dinsdagochtend werd het schrijfexamen besproken en 's middags hadden we conversation examen. Op dinsdagavond vonden we dat ons harde werk mocht worden beloond en daarnaast hadden we een jarige dus alle ingrediënten voor een gezellige avond waren aanwezig. We hebben gegeten in een oude paleistuin waar nu een restaurant is. Alles ziet er erg traditioneel uit, het personeel loopt in Chinese klederdracht (wat ook inhoud dat de dames op onmogelijke schoenen lopen) en als kers op de taart werden we vermaakt met Chinese opera, dans, muziek en andere soorten acts. Eerlijk gezegd was ik niet helemaal ondersteboven van dit Chinese cultuur arrangement, omdat vooral de muziekinstrumenten hele scherpe en harde tonen hebben, en de zangtechnieken heel anders zijn dan bij ons. Simpel gezegd zetten wij onze keel wagenwijd open terwijl de Chinezen zo beheerst zingen dat ze heel erg moeten knijpen. De avond werd vervolgens voortgezet in een van de vele trendy clubs waar we gelukkig weer van ‘gewone' muziek konden genieten.

We hadden gelukkig het eerste half uur van de volgende dag vrij gekregen. Want ondanks dat de examens erop zaten, werden we wel verwacht rond half 9. Er stonden namelijk een paar cultuurklassen op het programma met thee les, paperart, Chinese maskers & Mahjong. Daarna werden we getrakteerd op een lunch, en een behoorlijk goede. Met de klas hebben we zitten smikkelen en mochten we onze certificaten in ontvangst nemen van onze super trotse Han Laoshi. Want inderdaad onze A-19 klas (door ons benoemd tot de A-team of de A-zero's, omdat we het laagste niveau hebben) heeft het super goed gedaan! En de meesten hebben onze naam ook eer aan gedaan door te slagen met een ‘A', zo ook ik.

We besloten deze maand af te sluiten op een toepasselijke Chinese manier, Karaoke. En met ons internationaal gezelschap hebben we ons niet beperkt tot enkel Engelstalige liedjes (we waren overigens wel heel blij dat ze die überhaupt hadden) Japanse, Franse, Portugese, Spaanse en Koreaanse en Chinese songteksten werden erbij gehaald. Twee uur verder, na heel veel swingen, false en zuivere noten, en misschien een beetje keelpijn was het tijd om verder te gaan. Na nog even buiten van de warme mooie avond en muggen genoten te hebben zijn we vervolgens naar ‘Wu' gegaan. Het was raar om te beseffen dat het voor velen al de laatste avond was in Beijing en in de meeste gevallen ook in China.

Op donderdag zou ik gaan verhuizen maar aangezien het allemaal niet zo snel ging als ik dacht (iedereen gedag zeggen, tas inpakken, nog wat dingen hier regelen, de receptionistes zijn hier zooooo traag) besloot ik dat toch uit te stellen tot vrijdag ochtend. En ik moet bekennen dat ik het vrijdagochtend toch wel weer een beetje spannend vond. Eenmaal aangekomen ging het best soepel, ik heb een prima kamer en ben 's middags met Edwin (ook van Tilburg) een ontdekkingstocht op de campus gaan maken. We kwamen wel in het midden van een ‘mars-training' van soldaten terecht. Midden op een plein kregen waarschijnlijk nieuwe militairen training om recht te marcheren. Dat zag er vooral knullig en grappig uit. En het verbaasde ons dat die trainingen op de campus worden gegeven.

Verder zag het er allemaal prima uit, maar moet nog wel even wennen aan het idee dat ik hier vijf maanden zal doorbrengen en wat me hier te wachten staat. Want na een maand BLCU was ik goed gewend geraakt aan het leven en aan de mensen die daarbij horen. En ik had het daar ook zeer goed naar mijn zin. Wat me nu te wachten zal staan is weer een groot vraagteken maar dat het een nieuw, spannend, leuk en bijzonder avontuur zal worden dat staat vast! Dus zoals de wijze Chinese Confusius ooit sprak, ‘bij een goed eind hoort een goed begin'. En dat is hier zeker van toepassing want ik kijk met veel plezier terug op de afgelopen maand en kijk ook erg uit naar wat er komen gaat. En natuurlijk zullen jullie hiervan op de hoogte zijn!

Mochten jullie me trouwens ooit willen opzoeken, mijn adres voor een kopje koffie, of eigenlijk thee (want ja in China drinkt men thee) is:

100872
Room number 403
International Culture and Exchange Centre
Renmin University of China
No. 59 Zhongguancun St. Haidian District, Beijing
People's Republic of China

''Nimen lai huanying de wo fangjian' (jullie zijn van harte welkom in mijn kamer)

(Meer foto's bij deze blog kun je vinden in de map Laaste Week BLCU)