Het verhaal achter mijn wekker die donderdagochtend om half zes 's ochtends afging begint een week eerder. De Finse uitwisselingsstudenten vertelden ons namelijk dat zij verplicht zijn zich te registreren bij hun Ambassade in China voor het geval dat er hier iets gebeurd. Wij begonnen ons daarmee af te vragen hoe dat bij ons zit. Op internet vonden we echter dat dat voor ons niet verplicht is, maar we vonden nog meer. Op de website van de Nederlandse ambassade in Peking kwamen we namelijk foto's van Sinterklaas tegen. En dan gaat het Nederlandse bloed kruipen waar het niet gaan kan. Zodoende besloten wij een email te sturen naar de Ambassade om hierover te informeren. Toen wij later antwoord kregen werden we uitgenodigd voor het ‘verkiezingsontbijt' op de Ambassade van zes uur tot half negen donderdagochtend. Voor de niet snelle rekenaars, dan is het tussen twaalf en half drie 's nachts in Nederland in de nacht van woensdag op donderdag, het moment dus dat de gemeente-uitslagen binnenkomen. Verder was er ook een hoogleraar politicologie aanwezig op de vroege ochtend die ons alle ins en outs zou vertellen. Samen met Edwin (van mijn Universiteit) en Julia (van de universiteit van Groningen) besloten we om ernaar toe te gaan, omdat we stiekem best nieuwsgierig waren naar hoe het daar zou zijn. En natuurlijk hoopten ook op een heerlijke boterham met hagelslag!

Dus donderdag ochtend ongeveer half zeven kwamen wij aan op de ambassade, we hadden het begin gemist maar konden op een groot scherm wel alvast de uitslag van de Nederlandse expats in Beijing zien. Niet geheel verrassend was er hier voornamelijk op de VVD en D66 gestemd, wat nog meer werd bevestigd toen we later alle ‘rrr'-en hoorden rollen door de zaal en de aardappelen bijna uit alle monden vielen. Helaas geen boterhammen met pindakaas of hagelslag, maar kaas was aanwezig dus blije gezichten op ons gezicht. Verder was er zelfs een journalist aanwezig van de NOS, gelukkig werden wij op de vroege ochtend niet geïnterviewd of wat dan ook maar ze heeft wel een klein verslagje geschreven. Het gaat overigens niet helemaal over het verkiezingsontbijt maar de foto die erbij zit hoort er wel bij:http://nos.nl/artikel/418181-chinezen-leren-van-verkiezingen.html

Die middag hadden we ook college, een redelijk groot college zelfs voor Chinese normen (deze normen zijn eigenlijk slechts gebaseerd op de drie klassen die ik deze week heb, dus of ik het echt normen mag noemen weet ik niet, maar toch). De klas was namelijk gevuld met ongeveer 60 man. Het begon al goed, er bleek ook een Chinese versie van dit vak te zijn, dus de Chinezen die niet voldoende Engelse kennis hebben om het vak te volgen konden gaan. Maar dan moest er wel eerst een aantal keer door de docent verteld worden dat hij daar niet beledigd door zou worden. Uiteindelijk slechts zorgde dit nieuws voor slecht een vermindering van twee studenten. Daarna begon de les al bijzonder pittig.. Nee tuurlijk niet, zo is geen een vak tot nu toe hier begonnen. We kregen de taak om in groepjes onszelf voor te stellen, te vertellen wat je favoriete land was (je mocht je eigen land niet noemen), wat we willen gaan doen na ons afstuderen en waarom dit vak van belang is. Dat deden we. Vervolgens werd gevraagd of elk groepje één van de leden wilde introduceren, dat werd uiteindelijk gedaan door een internationale student. Daarna mocht een ander groepje. En zoals altijd houden de Chinezen braaf hun mond en verschuilen zich achter elkaar. Dus zodoende trekken de internationale studenten weer hun mond open. Net zoals de keer daarop. Wanneer de docent daarna vraagt of ook een groepje uit het midden (waar alle Chinese studenten zitten) een groepslid wilt introduceren, waarop een Chinese student zegt dat de meeste Chinese studenten ontmoedigd zijn doordat de internationale studenten eerst aan het woord werden gelaten en dat maakt de Chinese studenten onzeker zijn over hun Engels. Wij, ‘de internationale studenten' dachten daarop natuurlijk weer; als je onzeker bent over je Engels waarom ga je dan niet naar de Chinese versie van dit vak? Toen kwam onze professor uiteindelijk met de opmerking 'Everyone who is too nervous to speak please raise your hand'. Maar verwacht ook maar niet dat Chinezen dat wel hun hand zullen opsteken. Uiteindelijk waren er twee dappere Chinezen in ons midden die het aandurfden. Hoe het verder zal gaan met dit vak en ook met de andere vakken wordt afwachten, maar het wordt wel interessant aangezien voor veel vakken ‘participation in class' meetelt voor je cijfer. Dus ergens verwachten we wel dat er we het een keer zullen meemaken dat mijn spleet ogende klasgenootjes hun commentaar geven op de les. Tot die tijd, zullen de misschien iets te goed gebekte voornamelijk Europese studenten de stilte in de klas bestrijden.

Die avond heb ik eindelijk eens een kijkje in de keuken van de Chinese verleidingstactieken mogen kijken, als je dat in ieder geval zo mag noemen. Vlak voordat we gingen eten kreeg namelijk een smsje van een vreemd nummer met daarin de volgende vraag Excuse me,are u from Netherlands? Van zo'n berichtje raakte ik toch wel nieuwsgierig, dus ik vraag deze betreffende persoon met wie ik te maken heb. Waarop mij kort daarna wordt verteld dat deze jongeman een masterstudent is die ik (blijkbaar) bij de registratie dag heb gezien want zo zegt hij just remember ur number in ur form. Hope u will not angry with that ? . Even voor we verder gaan, Ik had 0,0 idee wie dat was, maar aangezien de registratiedag alweer ruim een week geleden had plaatsgevonden kon dat misschien ook aan mij liggen. Later legde hij mij (voor de duidelijkheid nog steeds via de sms) uit dat ik heb bij de laatste stap was ‘tegengekomen' en hij een blauw t-shirt aan had. Ook had nog wel wat tips voor me om in Beijing te bezichtigen dus misschien konden we wel een keer afspreken.

Mijn eerste verbazing was eigenlijk dat hij nog steeds wist welk t-shirt hij aan had een week geleden, maar daarna begon het te dagen dat dit dus een van de Chinese verleidingsstrategieën zou kunnen zijn. Wat kort daarna werd bevestigd, er waren namelijk meer meisjes benaderd op dezelfde manier door een jongen die hun telefoonnummer bij de registratie dag had onderschept. Wat natuurlijk verklaard waarom ik geen idee had wie deze knul was, maar ook wel bijzonder lachwekkend om te zien hoe deze jongens geen praatje met iemand durven te maken maar wel een week later durven te smsen.

Op vrijdag heb ik eindelijk het plein van de hemelse vrede ontdekt met daglicht. Alles staat er in het teken van hoe geweldig China wel niet is; grote schermen met de hoogtepunten en mooiste bezienswaardigheden van het land, en omringt door allerlei belangrijke gebouwen. Maar het blijft toch voornamelijk de historische gebeurtenissen die het plein zo bijzonder maken. Hartstikke groot was het wel, want er schijnen wel minstens een miljoen mensen op dit plein te passen. waardoor het bijna lijkt dat het helemaal niet zo heel druk is op het plein. Maar daarnaast vind je ook alleen aar toeristen op het plein, een echte local heeft er ook niks te zoeken. Het is ook omringt met hekken, metaaldetectorpoortjes en beveiliging, dus je kunt niet zomaar even via dit plein van de ene plek naar de andere.

Over bewaking en veiligheid gesproken, vanuit een aantal hoeken heb ik de vraag gekregen wat ik meekrijg van het Japan-China conflict. Voor de niet-nieuws-volgers: Japan heeft onlangs eilanden van Japanse particulieren gekocht terwijl China claimt dat die van hun zijn. China stuurde daarom een aan kustwachtersbootjes naar deze onbewoonde eilanden met daaronder een mooie gasvoorraad, waarna het conflict tussen de landen (opnieuw) oplaaide. Naast de gunstige hulpbronnen die er liggen, wordt hiermee ook het oorlogsverleden tussen de twee landen weer naar boven gehaald. Daarnaast geldt voor beide landen dat ze niet willen overgeven tegenover de andere partij om op die manier een sterk imago te houden en economisch/politiek gezichtsverlies te voorkomen. Wat jullie waarschijnlijk hebben meegekregen zijn de protesten bij de Japanse ambassade en misschien ook wel dat Japanse bedrijven hun fabrieken in China tijdelijk hebben gesloten.

In eerste instantie kregen wij, exchange studenten, er niet heel veel van mee. Maar toch wordt het hier ook meer en meer een issue. Voor mij begon het na terugkomst van boodschappen toen ik een kleine studentendemonstratie tegen het lijf liep op de campus. waar Chinese studenten met spandoeken en Chinese vlaggen rondliepen. Na even rondvragen kwam ik erachter dat ze riepen dat de eilandengroep tot de Chinezen behoord en dat de Japanners van daar weg moeten. Maar daarbij werd me ook verteld dat een Japanner zich hierdoor behoorlijk beledigd zou voelen.

Een paar dagen later zagen we een muurschildering op de campus:

De tekst die er staat betekend ‘Diaoyu [Chinese naam van de eilanden] huil niet, China is er om jullie te beschermen. De Diaoyu eilanden horen bij China'. Ik ben benieuwd hoelang dit blijft staan. Behalve dit merk ik er verder niks van, behalve dat het wel een interessant onderwerp is om over te hebben en te bedenken wat ermee zal gebeuren. Ook is het best bijzonder dat er zo veel demonstraties zijn, dat is namelijk niet iets typisch Chinees. Normaal wordt het niet toegestaan en al helemaal niet op de televisie wordt uitgezonden, wat dit keer wel het geval blijkt te zijn. Natuurlijk gaat het in dit geval om een pro-china protest, maar wie weet waar men de volgende keer om wilt demonstreren.

Na een verdere rustige zaterdag was het op zondag tijd voor de Zoo! Van te voren was mij verteld dat de dierentuinen in China nogal anders zijn dan dat wij gewend zijn, daarmee bedoel ik vooral dat de dieren een stuk minder goed worden verzorgd en dat de hokken er een stuk slechter uit zien dan dat wij gewend zijn. Toch viel me dat behoorlijk mee, enkele dieren hebben slechts een hok wat bestaat uit beton, maar meestal was er wel iets van bomen, klimrekken, water en droog gras te vinden in de hokken. Wat vooral erg vermakelijk was waren de Chinezen zelf in die in de dierentuin liepen en erg opgewonden raakten bij het zien van Panda's en Pinguïns. Vooral de Panda's is een ‘big thing' hier in China je komt namelijk niet alleen binnen de hekken van de zoo Panda gadgets tegen, maar écht overal in het land. Wij werden uiteindelijk ook lichtelijk ‘excited' om de Panda's te zien, en dat hebben we dan uiteindelijk ook wel even op de gevoelige plaat vastgelegd.

De dag hebben we afgesloten zoals een échte Chinees dat ook zou doen: een Tai Chi workout! Als je niet beter zou weten dan het alleen ooit gezien te hebben, zou je denken dat het niks voorsteld: heel langzaam door je knieën zakken en op het zelfde tempo je met je arme zwaaien. Maar toch wilden we het keer proberen. Dus met nog drie anderen ging ik naar het sportveld waar blijkbaar elke avond een man komt Tai-chi-en met wie je mee kunt doen. Het was echter zondag, en we konden de man nergens vinden. Daarom besloten we iemand anders aan te spreken die ook bezig was met tai chi en vroegen hem of we mee mochten doen. Hij heeft ons toen een half uurtje instructies gegeven. Ondanks dat het tempo echt niet hoog ligt, is het best een beetje zwaar. Ga maar eens een kwartier door je knieën staan met je armen in de lucht. Ik denk dat je dan wel een idee krijgt van wat het inhoud. Het was in ieder geval leuk en ik denk dat we het nog wel een keertje gaan doen.

Deze week werd verblijd met mijn eerste post in China, familie Roeleveld en vd Voort, hartstikke bedankt!! De kaarten hangen boven mijn bureau waar ze mijn kamer een opleuken!

Verder is het tot nu toe een rustige week. Maar vervelen doe ik nog zeker niet.. Vooral niet als je hier op de universiteit nog het een en ander moet regelen; voor de juiste boeken moet je ongeveer 5 keer naar de boekwinkel, voor een studentenkaart heb je gemiddeld 4 pogingen nodig voordat je die in je handen hebt (dat hoop ik immers, over twee dagen mag ik terugkomen voor de vierde keer). Maar zoals vaker geldt, alles went. En ondanks dat de chinezen mij, en de mensen om mij heen, deze week meerdere keren hebben verbaasd, kan ik ook steeds vaker verklaren of je raakt er op z'n minst aan gewend. Al zullen we, de exchange studenten, voorlopig nog wel Chinese-verrassingen tegen komen, omdat dingen hier nou eenmaal anders werken dan in Europa. Maar dat geldt andersom misschien net zo.