"Bij een goed einde hoort een goed begin" – Confucius

Dat ik eerst helemaal naar China moet reizen om mijn televisie debuut te maken. Ja echt waar! Afgelopen donderdagochtend werd onze klas bezocht door een camera man en een journaliste. Onze leraar had de dag van te voren wel al verteld dat een journalist zou komen maar verder geen details. In eerste instantie hield het alleen in dat we gewoon net zo goed ons best moesten doen als altijd en met een grote glimlach de gewone les zouden voortzetten. Later werd er echter wel het een en ander in scene gezet. Han Laoshi (mijn leraar) deed ongelofelijk zijn best en probeerde onze uitspraak tot in de puntjes correct te krijgen. Toen om 10 uur de gewone les erop zat, hadden de mensen van de televisie nog niet genoeg gehad, wat betekende dat onze pauze in duigen viel. Maar wij wisten natuurlijk als geen ander dat je wel wat over moet hebben voor een carrière op de televisie dus deden braaf mee. Wat resulteerde in een herhaling van wat de die ochtend al hadden gedaan. Halverwege oktober komt de documentaire waarvoor we gefilmd werden op televisie. Het gaat over buitenlanders die in China studeren en chinezen die naar het buitenland gaan. Onze klas was uitgekozen door ons ‘internationale karakter'. We hebben met onze leraar afgesproken dat hij de beelden naar ons toe mailt. En ik zal bij deze ook met jullie afspreken dat zodra ik de beelden heb ik ook mijn uiterste best zal doen om die aan jullie te laten zien. Want ja, mijn blog-fans zullen ongetwijfeld ook geïnteresseerd zijn in mijn acteer carrière :)!

Daarnaast kan ik nu eindelijk (na 3 weken, schandalig!) zeggen dat ik op het plein van de hemelse vrede ben geweest. Woensdag nadat we met de cursus naar de art-district waren geweest gingen we in de buurt van het plein eten. Alles was super mooi verlicht, en natuurlijk hartstikke druk. Ben benieuwd hoe het overdag is en natuurlijk hoe het achter de muren van de forbidden city is, maar dat zal nog eventjes wachten wat dat schijnt nu veel te druk te zijn met alle vakantie-chinezen en het warme weer schijnt ook niet ideaal te zijn.

Verder een best rustige week gehad. Nog wel de laatste lesdag gevierd in Sanlitun dit keer in een club op het terras van een gebouw met allemaal andere kroegen erin. Wat natuurlijk een mooi uitzicht geeft, dat samen met een mooie zomeravond was genoeg om er een gezellig avond van te maken.

Het weekend stond helaas in het teken van woordjes en zinnetjes leren. Want op maandag en dinsdag werd getest of wij de afgelopen weken wel een beetje hebben opgelet tijdens de lessen. De eerste dag bestond uit een schrijfexamen en daarna een spreekexamen. En dinsdagochtend werd het schrijfexamen besproken en 's middags hadden we conversation examen. Op dinsdagavond vonden we dat ons harde werk mocht worden beloond en daarnaast hadden we een jarige dus alle ingrediënten voor een gezellige avond waren aanwezig. We hebben gegeten in een oude paleistuin waar nu een restaurant is. Alles ziet er erg traditioneel uit, het personeel loopt in Chinese klederdracht (wat ook inhoud dat de dames op onmogelijke schoenen lopen) en als kers op de taart werden we vermaakt met Chinese opera, dans, muziek en andere soorten acts. Eerlijk gezegd was ik niet helemaal ondersteboven van dit Chinese cultuur arrangement, omdat vooral de muziekinstrumenten hele scherpe en harde tonen hebben, en de zangtechnieken heel anders zijn dan bij ons. Simpel gezegd zetten wij onze keel wagenwijd open terwijl de Chinezen zo beheerst zingen dat ze heel erg moeten knijpen. De avond werd vervolgens voortgezet in een van de vele trendy clubs waar we gelukkig weer van ‘gewone' muziek konden genieten.

We hadden gelukkig het eerste half uur van de volgende dag vrij gekregen. Want ondanks dat de examens erop zaten, werden we wel verwacht rond half 9. Er stonden namelijk een paar cultuurklassen op het programma met thee les, paperart, Chinese maskers & Mahjong. Daarna werden we getrakteerd op een lunch, en een behoorlijk goede. Met de klas hebben we zitten smikkelen en mochten we onze certificaten in ontvangst nemen van onze super trotse Han Laoshi. Want inderdaad onze A-19 klas (door ons benoemd tot de A-team of de A-zero's, omdat we het laagste niveau hebben) heeft het super goed gedaan! En de meesten hebben onze naam ook eer aan gedaan door te slagen met een ‘A', zo ook ik.

We besloten deze maand af te sluiten op een toepasselijke Chinese manier, Karaoke. En met ons internationaal gezelschap hebben we ons niet beperkt tot enkel Engelstalige liedjes (we waren overigens wel heel blij dat ze die überhaupt hadden) Japanse, Franse, Portugese, Spaanse en Koreaanse en Chinese songteksten werden erbij gehaald. Twee uur verder, na heel veel swingen, false en zuivere noten, en misschien een beetje keelpijn was het tijd om verder te gaan. Na nog even buiten van de warme mooie avond en muggen genoten te hebben zijn we vervolgens naar ‘Wu' gegaan. Het was raar om te beseffen dat het voor velen al de laatste avond was in Beijing en in de meeste gevallen ook in China.

Op donderdag zou ik gaan verhuizen maar aangezien het allemaal niet zo snel ging als ik dacht (iedereen gedag zeggen, tas inpakken, nog wat dingen hier regelen, de receptionistes zijn hier zooooo traag) besloot ik dat toch uit te stellen tot vrijdag ochtend. En ik moet bekennen dat ik het vrijdagochtend toch wel weer een beetje spannend vond. Eenmaal aangekomen ging het best soepel, ik heb een prima kamer en ben 's middags met Edwin (ook van Tilburg) een ontdekkingstocht op de campus gaan maken. We kwamen wel in het midden van een ‘mars-training' van soldaten terecht. Midden op een plein kregen waarschijnlijk nieuwe militairen training om recht te marcheren. Dat zag er vooral knullig en grappig uit. En het verbaasde ons dat die trainingen op de campus worden gegeven.

Verder zag het er allemaal prima uit, maar moet nog wel even wennen aan het idee dat ik hier vijf maanden zal doorbrengen en wat me hier te wachten staat. Want na een maand BLCU was ik goed gewend geraakt aan het leven en aan de mensen die daarbij horen. En ik had het daar ook zeer goed naar mijn zin. Wat me nu te wachten zal staan is weer een groot vraagteken maar dat het een nieuw, spannend, leuk en bijzonder avontuur zal worden dat staat vast! Dus zoals de wijze Chinese Confusius ooit sprak, ‘bij een goed eind hoort een goed begin'. En dat is hier zeker van toepassing want ik kijk met veel plezier terug op de afgelopen maand en kijk ook erg uit naar wat er komen gaat. En natuurlijk zullen jullie hiervan op de hoogte zijn!

Mochten jullie me trouwens ooit willen opzoeken, mijn adres voor een kopje koffie, of eigenlijk thee (want ja in China drinkt men thee) is:

100872
Room number 403
International Culture and Exchange Centre
Renmin University of China
No. 59 Zhongguancun St. Haidian District, Beijing
People's Republic of China

''Nimen lai huanying de wo fangjian' (jullie zijn van harte welkom in mijn kamer)

(Meer foto's bij deze blog kun je vinden in de map Laaste Week BLCU)

“Travelling is important to value what you have at home” - Mariana Rosario

Afgelopen dinsdag hebben zes dames en ik onze grenzen verlegd. Met z'n zevenen gingen we naar Wangfujing. Dat is een hele moderne mooie grote straat met veel winkels die wij in Nederland ook kennen. Toch staat dit gebied beter bekend om iets heel anders, in de kleine zijstraatjes vind je namelijk vele kraampjes waar ze allerlei ‘delicatessen' verkopen. Fruit met een suiker laag, luchige zoete kruimelachtige koekjes, een soort deeg gevuld met vis, en veel meer verschillende kleine gerechten waarvan ik niet zou kunnen zeggen wat het is. Maar daarvoor kwamen wij niet, wij kwamen namelijk voor de insecten. Toen we aankwamen vielen we meteen met onze neus in de boter want dan zie je drie schorpioenen aan een stokje geregen en om het nog een iets erger te maken; de poten van deze kleine mormels bewegen nog... Zoals gezegd kwamen wij om dit te proberen, maar als je het daadwerkelijk voor je ziet weet je toch niet meer zeker of dat wel zo'n goed idee is...

Na eerst een rondje gelopen te hebben, besloten we één stokje met schorpioenen en één met een zeepaardje te kopen. We hadden echter wel besloten om dit ergens anders te proeven dan in deze straat want de geur die daar hangt is onbeschrijfelijk, en al zou ik het kunnen uitleggen zouden het zo maar kunnen jullie tijdens het lezen een beetje groen kleuren. Al lopend met deze twee kleine hapjes werden we door velen met grote ogen en een open mond aangestaard, zelfs chinezen leken ons bijzonder dapper te vinden (en wij maar denken dat elke Chinees dit vele malen geproefd heeft).
Maar ik kan jullie vertellen dat ik zonder enige nare ziektes achteraf, het eigenlijk helemaal niet vies vond. De schorpioen smaakt vooral naar de olie waar het in is gebakken, (want oja voor de duidelijkheid, nadat je zegt wat je wilt wordt de schorpioen en het zeepaardje in olie gedaan waardoor er ook niks meer beweegt, gelukkig maar). Het zeepaardje had wel een beetje een zee smaak en was bijzonder hard om af te bijten. Na onze dappere prestatie vonden we dat we wel iets lekkers hadden verdient dus we besloten om ergens gezellig wat te drinken en te proosten op onze moedige actie.

Verder hebben we deze week genoten van de lady's night die hier elke woensdag is. We hadden zelfs onze middaglerares (van ongeveer 22 jaar oud) zover gekregen om met ons mee te gaan met een vriendin van haar. Het was haar eerste keer in op stap hier, alleen moesten zij wel om 23.00 terug zijn in hun dorm. Verder heb ik donderdag en gister (maandag) tea- class gehad met 15 andere meiden waar we allerlei dingen over de verschillende theesoorten te weten kwamen. Waar ze goed voor zijn, hoe je ze bereid, wat de verschillen zijn, waar ze vandaan komen en natuurlijk ook mochten proeven.

Het hoogtepunt van de week was echter het uitstapje naar Inner-Mongolië georganiseerd door de universiteit. Vrijdagmiddag rond half 12 vertrokken we met een bus vol studenten richting het noordwesten. Tijdens een reis van maar liefst vijf uur hebben we genoten van het bergachtige landschap en ons verbaasd over alle constructies onderweg. Steden worden massaal vergroot met wel honderden nieuwe flats van ongeveer 30 verdiepingen hoog. En ook nieuwe steden worden hier en daar gebouwd met als gevolg dat er steden zijn die amper worden bewoond omdat niemand daar wilt wonen omdat niemand daar woont en omdat het in de middle of nowhere is. Dit zijn de zogenaamde Ghosttowns in China. Daarnaast zie je ook kleine huizen die niet veel groter zullen zijn dan twintig vierkante meter, met land erom heen wat wordt verbouwd door de mensen zelf en waarmee ze zichzelf onderhouden.

Toen we aankwamen werden we hartelijk verwelkomd door een groep Mongoliërs in traditionele kleding. We kregen een lokaal drankje wat eigenlijk niet zo lekker was en konden meteen genieten van een worstelpartij en een paarden race, al stelde dat ook niet veel voor. Het weer was helaas een beetje nat en een stuk kouder. Maar ondanks dat alles, waren we wel in een super mooi gebeid, afgelegen van de ‘bewoonde wereld' en een ver uitzicht over de graslandschappen en de windmolens. Ja van die grote witte windmolens die wij ook hebben, want ook al ben je op een plek waar amper technische apparatuur is, alles met de hand wordt gedaan, ze zijn overal.
Daarna kwam de echte ontdekking onze slaapplaats want we zouden die nacht doorbrengen in een Mongoolse tent. Dat is dus niet meer dan een aantal houten palen met een zijl en een soort dikke deken erover heen, een ‘bed' wat bestaat uit een houden plak en een dun matras, deken en kussen (waarvan één een pocemon hoes had) een lamp en zelfs een prullenbak. We sliepen er met z'n vieren en daarvoor was het gelukkig wel groot genoeg.

Er bleek ook nog een andere Nederlander in de groep te zitten, Paul dus ik heb hier eindelijk mijn Nederlands eens kunnen gebruiken, dat voelde best raar eigenlijk na hier voor een paar weken alleen maar in het Engels en Chinees te hebben gefunctioneerd. Toen we na het eten met een grote groep een beetje aan het kletsen waren, waren er twee Mongoliërs die Paul (die een stukje verderop van mij zat) aanspraken voor een foto. Het grappige was dat ze specifiek met Paul en met mij op de foto wilden en met niemand anders van de groep van ongeveer 15 man die daar zat. Mijn conclusie is dus dat wij Nederlands er voor Chinezen dus erg bijzonder uitzien. Bij Paul snap ik dat trouwens prima met zijn lengte van twee meter. Natuurlijk vonden wij dit geen probleem, en ook wij hebben ervan kunnen profiteren want wie heeft er nou een foto met ‘mannen in Mongoolse kleren'? Paul en ik dus !

Die avond stond er een ‘performance' op het programma, gelukkig was het ondertussen gestopt met regenen waardoor het buiten het optreden buiten plaats vond. De kwaliteit van de act was bijzonder slecht, de noten werden niet gehaald en het stelde niet veel voor, maar met elkaar hebben we het gezellig gehad. Het werd afgesloten met, hoe kan het anders als je in China bent, een spetterende vuurwerkshow! Daarna werd er nog gedanst, eerst met z'n alle in een grote cirkel in het rond gedanst en daarna hebben we er nog met een aantal chinezen een feestje van gemaakt, wat voor de andere chinezen weer een spektakel bleek te zijn omdat we aan alle kanten werden gefilmd en gefotografeerd.

Na een nacht met bijzonder weinig slaap, veel kou en een mekkerende geit vlakbij de tent werden we om half acht aan het ontbijt verwacht om rond negen uur op een paard te stappen. We maakte een wandeling van twee en een half uur door het graslandschap, en dan zie je inderdaad niets anders dan gras en heuvels en natuurlijk de windmolens. Klinkt misschien saai, maar na een paar weken in een drukke stad te hebben gezeten is het heerlijk om in alle rust op een paard te hobbelen (we gingen niet snel omdat een begeleider meeliep) in de frisse lucht en met de geur van de kleine bloemetjes en een oneindig groen uitzicht.

Halverwege stopten we bij een klein dorpje (bestaande uit ongeveer 10 huizen) waar ‘echte Mongoliërs' leven. We konden er rond lopen en de op elkaar gestapeld schapen zien, waar zij hun voornaamste inkomen uit halen, en een kijkje nemen bij een van de gezinnen die op dat moment aan het eten waren. Het huis bestaat uit twee kamers waarvan in een wordt geleefd, op een verhoging zitten ze op de grond te eten in een kamer vol damp van het pan waarin het eten staat te pruttelen. Die mensen hebben elke dag twee maaltijden, altijd bestaande uit noedels, gras, aardappel en schapenvlees, want meer hebben ze ook niet. Ze leven van de giften van toeristen die twee maanden per jaar komen (de rest van het jaar is het te koud) en daarnaast van de schapen die ze verkopen voor het vlees. Verder verbouwen ze zelf aardappelen. Het bijzondere is dat ze in China geen land rechten hebben, waardoor ze altijd voor hun land moeten betalen aan de overheid, ook deze mensen die daar eigenlijk geen geld voor hebben. Daarom betalen zij altijd met schapen. Daarnaast is het vreemd om te zien is dat ze wel een televisie en satelliet hebben. Het verhaal daarachter is dat ze dat hebben gekregen van de overheid die het verplicht heeft gesteld voor alle Chinese huishoudens om een televisie te hebben om zodoende op te hoogte te blijven van de gebeurtenissen in het land. Verder vertelde onze gids van de universiteit dat je kunt zien of de mensen arm of rijk zijn aan de daken die ze hebben. Als ze zich dakpannen kunnen veroorloven zijn het rijke mensen en arme mensen hebben een dak van klei en stro. Gelukkig gaat het leven daar wel enigszins vooruit. De jongere generatie heeft vaak de mogelijkheid om op z'n minst ergens naar school te gaan, maar dat houdt wel in dat de ouders daarvoor keihard moeten werken en sober moeten leven.

's Middags stapte we de bus in om naar Datong te gaan, een zogenaamde middelgrote stad in China waar ongeveer anderhalf miljoen mensen wonen. Eenmaal aangekomen beseften er geen grotere tegenstelling kon zijn met diezelfde ochtend. Een groot, zacht, warm bed, een normaal toilet zonder vieze geuren of andere verrassingen (erg zeldzaam in China), een douche, een bad, een televisie, een badjas, een king-size handdoek, een föhn, geen insecten, tafels, stoelen, gordijnen en álles (!) is schoon! Ook mijn kamer op de universiteit kan hier lang niet aan tippen. We kregen anderhalf uur de tijd om hiervan te genieten voordat we gingen eten. En dat hebben we dan ook gedaan. Op deze momenten besef je pas echt hoe goed je het voor elkaar hebt en zoals mijn Portugese kamergenoot Mariana zei Travelling is important in order to value what you have at home. En dat was meer dan waar, want we hebben genoten van zowel de grote luxe als de kleine dingen. Ook heeft dit ons laten zien dat China twee gezichten heeft, het toch best aardige moderne leven in de steden en het zeer primitieve leven op slechts een paar uur afstand. En dan hebben wij het ergste nog niet gezien, want in China en ongetwijfeld ook in Mongolië heerst ook hongersnood. Iets waar in de stad, het dagelijks leven, op de televisies en op andere media in China niks van te zien of te merken is.

Die avond hebben we gesmuld van Hotpot, een pan met water waar je zelf eten in doet wat je met allemaal sausjes en kruiden op smaak kan brengen. Die avond hebben we ook een poging gedaan om het uitgaansleven te ontdekken wat fataal mislukte. De weg die ons langs de citytowers moest leiden was afgesloten en vervolgens wist de taxichauffeur niet hoe hij er moest komen en werden we verkeerd gestuurd. Uiteindelijk na een uur lopen door de straten voor stof van alle werkzaamheden in de stad, zijn we ergens neer geploft waar ze niets meer bleken te hebben dan bier, of Cola wat ze dan eerst ergens anders moesten halen. Een paar hebben daarna nog wel de taxi gepakt en zijn een andere kroeg in gedoken. Maar de meesten konden het niet meer opbrengen na een lange dag en vooral na een korte nacht om nog verder te gaan, zijn terug gekeerd en hebben genoten van een goede nachtrust, en zo ook ik.

De trip werd afgesloten met een goed ontbijt en een bezoek aan de (bekende) Yúngang Grotten. Dat zijn grotten die rond 500 na Chr. Dienden als tempels met enorme, echt enorme, buddha beelden en mooie bewerkingen op de muren van de grotten. Super indrukwekkend. Helaas hadden we slechts anderhalf uur de tijd want er stond een lange reis naar Beijing te wachten.

De busreis werd helaas verlengd met twee uur doordat we in de file kwamen te staan vanwege alle Beijingers die in het weekend terug naar huis gaan en op zondag weer terug reizen, en daarnaast omdat we zonder benzine langs de weg kwamen te staan. Gelukkig was er nog een andere bus van de universiteit waar Japanners in zaten die ook die dag naar de grotten waren geweest, waar we benzine van konden krijgen. Dit duurde echter wel ruim een uur. Eenmaal weer op onze basis aangekomen waren we allemaal erg blij dat we mee waren geweest op dit uitstapje. Veel indrukken opgedaan, en een paar super gezellig dagen gehad.

Nu is mijn laatste lesweek op BLCU begonnen, vooral omdat het voor velen alweer de laatste week in Beijing is krijg ik ook het idee dat het over niet al te lange tijd weer heel anders gaat worden. Maar eerst nog maar even genieten van hier en daarna zien we wel weer verder.
Voor ik afsluit hebben jullie nog wel iets van mij tegoed, het antwoord op de foto vraag. Ik ben bang dat velen van jullie er enigszins naast hebben gezeten. Hier zijn de antwoorden:

De jongen links achterin met de bril is Iulian uit Romenië
Daarnaast staat David uit Schotland oftewel Engeland
Vooraan links staat Bruno uit, geloof het of niet, Brazilië
Daarnaast sta ik met aan mijn zijde Ntokozo uit Zuid-Afrika.

Voor ons staat een meisje uit China
En naast Ntokozo staat Zaina afkomstig uit de Philipijnen.
Het meisje met de hoed is Nora uit Frankrijk en de enige overgebleven is Maya geboren in Japan.

Adiossos en veel liefs uit Beijing!

“Duìbuqî wô de Zhongwén bú hâo.” - Transition

Voordat jullie beginnen met lezen, start de video die je onder het kopje video's kunt vinden of open de volgende link:http://www.youtube.com/watch?v=2XTBwvi0h2Een geniet van de Chinese tekst terwijl jullie verder mijn blog lezen.

Mijn week stond namelijk vooral in het teken van het onderwerp van het liedje. 'Duìbuqî wô de Zhongwén bú hâo' (sorry annemiek, spelling is niet 100% correct maar de tonen doen het niet allemaal op de blog ;)) Het betekend namelijk: sorry, mijn chinees is niet zo goed. In het begin van het liedje zie je een jongen die wat eten probeert te bestellen maar doordat hij de verkeerde toon gebruikt lijkt het erop dat hij zegt dat hij moe is. Neem het hem niet kwalijk want toonfouten zijn een van de meest voorkomende fouten voor buitenlanders die Chinees spreken. Zo ook bij ons in de klas. Met z'n twintigen herhalen we elke keer de vier verschillende tonen. En daar blijft het niet bij, dat samen met de soms onmogelijke uitspraken van letters, het onthouden van de betekenis van de woorden, grammatica en, jawel, de Chinese tekens is het best wel pittig. Na 4 uur les in de ochtend en een lunch in de ‘dinning hall' waar we onze hanzi-skills (stokjes) aan het verfijnen zijn, hebben we nog met een man of 10 afternoon-class. Wij zijn in ieder geval tot de conclusie gekomen dat we dit gerust een intensive course kunnen noemen. Maar wees gerust het is tegelijkertijd ook super leuk. We beginnen de ochtend met de immer enthousiaste Han en op dinsdag, woensdag en donderdag wordt de les vervolgens overgenomen door onze altijd lachende lerares die er altijd wel een competitie element in weet te brengen. Op die manier leren we ook niet alleen over de Chinese cultuur maar ook over die van mijn klasgenoten, het verliezende groepje moet namelijk een performance doen waardoor ik ondertussen heb ik kunnen genieten van Poolse liedjes, de vogeltjesdans in het Engels, Spaans en Portugees (die zijn ook daadwerkelijk anders dan de versie die wij kennen), een Roemeense pinguïn dans en een gezongen Noorse sage. Gelukkig voor mij heeft nog niemand kunnen genieten van de Nederlandse cultuur. Met de klas hebben we echter wel het doel gesteld dat we aan het eind van de cursus het liedje volledig uit ons hoofd kennen en uit volle borst kunnen meezingen ‘Mèi guanxi! wô de zhongwen jing bú le!' wat betekend ‘geen probleem mijn Chinees is verbeterd' (einde liedje)

Maar laat ik terug gaan naar waar we gebleven waren, Dé Muur.. Ik was nog geen week in China en het bezoeken van de Chinese Muur is al een feit, een goed begin van een mooi half jaar zal ik maar zeggen. Het uitstapje werd georganiseerd door de cursus. We verzamelden met zo'n 200 man om 7.30 op de campus. Het weer was tegen alle verwachtingen van eerder die week (het zou gaan stormen omdat er een tyfoon in de buurt zou zijn) prachtig! Na een busrit van ruim anderhalf uur arriveerden we bij Mutianty. We hadden de keus om naar de muur te lopen of met kabel lift omhoog te gaan, maar omdat we slechts een ochtend de tijd hadden koos iedereen voor de lift en zo ook wij. Het uitzicht was simpelweg ongelofelijk. Je staat op een muur boven op een van de vele bergen en als je verder kijkt zie je in de verte de muur verder kronkelen. Een raar besef dat deze muur ruim 2000 jaar geleden gebouwd is, en dat in de tussentijd de rest wereld veranderde terwijl de muur (zo goed als) hetzelfde is gebleven. Maar aan de andere kant loop je ook op zogezegd de ‘largest tombstone in the world' waar vele werkers (vooral politieke gevangen) tijdens de bouw zijn omgekomen. Samen met David en Zaina hebben we genoten van wat er te zien was, de kijktorens, de bergen, en het mooie weer. Uiteindelijk moesten we nog een beetje opschieten om te zorgen dat we via de rodelbaan weer naar beneden konden. Ja je leest het goed, je kunt met rodelend de muur af voor ruim een kilometer. Het idee alleen al, geniaal!

Zondag zijn we naar de Silk market geweest. Eigenlijk een groot warenhuis met allemaal nep spullen. Het gebouw heeft allemaal kleine winkeltjes van slechts een paar vierkante meter. Overal moet je afdingen, de norm daarvoor is ongeveer, als zij zeggen dat ze er 500 kuai/yuan voor willen kan jij gerust daarna bij 30 beginnen. Heerlijk rond geslenterd en wat kleine dingetjes gescoord. Ben zeker van plan om daar nog een keer terug te komen. Daarna hebben we gegeten in een klein restaurantje om de hoek. Met een paar echte chinezen naast ons konden we genieten van hun eating-manners. Dat houdt hier dus zover voor over buigen zodat je neus bijna in je eten zit, vervolgens als een gek met je stokjes het eten naar binnen werken en als je iets eet als noedels kan je het pas helemaal afmaken om er nog lekker bij te slurpen. En eerlijk gezegd is het af en toe met die stokjes ook zeer lastig om mijn eigen eetgewoontes in stand te houden, maar ik hoop niet zo ver terug te zakken als wat ik zondag heb gezien. Maar wees ook zeker niet verbaasd dat als ik terug kom ik ook klein beetje voorovergebogen boven mijn boord hang tijdens het eten.

Dinsdag ben ik ook gaan zwemmen met Zaina, maar ook dat gaat hier ietsjes anders dan dat ik gewend ben. Toen ik alvast alleen naar het zwembad was gelopen werd ik al met enige afkeuring aangekeken door een man in het water. Dat kan twee oorzaken hebben; 1 iedereen moet een kapje op z'n hoofd, nou is dat zo erg nog niet dus die hadden we geregeld. De ander oorzaak kan zijn dat vrijwel niemand in een bikini rond loopt. Achteraf is mij ook verteld dat Chinese vrouwen dat ook eigenlijk nooit doen, ze dragen een topje tot over hun middel en een kort broekje. Maar desalniettemin lekker gezwommen, al was dat wel in het ondiepe gedeelte omdat we zonder ‘savety card' niet het diepe water in mag. Diezelfde avond kon ik zowel mijn sportactiviteit goed belonen, als dat ik met mijn klasgenoten kon proosten op dat we hier nu echt een week zijn met een heerlijke maaltijd namelijk: Peking Duck! We waren naar een heel bekend restaurant geweest die als sinds 1864 Peking Duck serveren. Niet verkeerd dus. Tegen al mijn verwachtingen in was het wel een heel modern super groot gebouw midden in de stad. Peking Duck eet je, nadat een kok het aan de tafel is komen snijden, met een soort van pannenkoek en een sausje, super lekker en het was zeker het proberen waard.

Nadat we ons de rest van de week een beetje koest hebben gehouden omdat we allemaal behoorlijk moe waren, hadden we genoeg reden om vrijdag iets leuks te ondernemen. Met zes klasgenoten en nog twee anderen vertrokken we na de les naar de Houhai Lake. Om dit uitstapje nog wat avontuurlijker te maken besloten we de bus te nemen. Onze lerares had voor ons opgezocht welke aansluiting we moesten hebben waardoor we uiteindelijk zonder al te veel moeite aankwamen op onze bestemming. Maar jeetje, wat een drukte, warmte en chaos in zo'n bus! We stapten uit midden in de Hútong (Chinese woonwijken) van Beijing. We liepen door de kleine grijze grouwe straatjes, en kwamen binnen een paar minuten bij de lake waar alles in blauw, groen, geel en vooral rood is geschilderd. Iedereen was zeer onder de indruk. Ookal is het waarschijnlijk geen natuurlijk meer en super toeristisch, toch heeft het iets heel speciaals. Overal typisch Chinese gebouwen, Chinees eten, de Chinese muziek die uit alle restaurantjes komt en supermooi uitzicht over het meer met een laaghangende zon, maakt het alsof je in een sprookje loopt.Het bijzondere was ook dat ondanks dat je op steenworp afstand van de drukke stad zit, het er bijzonder rustig was omdat er geen auto's mogen rijden. Het was heerlijk om even weg te zijn van alle drukte en chaos en gewoon ergens te kunnen lopen zonder dat je voor je voeten wordt gereden. We zijn rustig langs het meer gelopen en zijn vervolgens op zoek gegaan naar een plekje om te eten. Uiteindelijk vonden we in een afgelegen straatje een restaurantje waar allemaal chinezen zitten. En zoekend naar eten geld er maar één regel: als er chinezen zitten, zit het goed! Dus wij gingen het ook proberen. In ons privé kamertje, die we toegewezen hadden gekregen omdat we met zo'n grote groep waren, kwamen we tot de conclusie dat de gouden regel ook in dit geval van toepassing was.

Na alle belevenissen in het ‘traditionele' Beijing maakte we de grootste omschakeling die je kunt bedenken. We gingen naar Sanlitun een straat met allemaal grote merkketens (zoals Nike, Apple, Mango, Esprit, etc) en barretjes waar je bijna geen Chinees tegenkomt. Iedereen stond op straat omdat de temperatuur heerlijk was. Wij hebben genoten van Chinese biertjes en het nachtleven van Beijing. De uiteindelijke conclusie van de dag is dat ik zowel Houhai als Sanlitun nog vaker zal bezoeken de komende zes maanden.

Met dezelfde groep versterkt door nog eens drie klasgenoten, ben ik op zaterdagmiddag naar het echte summer palace geweest (zie foto aan de bovenkant van de pagina). Even voor de duidelijkheid, vorige week heb ik de ruïnes van het oude zomerpaleis gezien, en nu zijn we naar het zomerpaleis geweest dat is gebouwd nadat de oude was gebombardeerd. Het zomerpaleis is gigantisch groot en het ene plekje nog mooier dan de andere. Helaas was het weer hier echter iets minder en moesten we af en toe even schuilen voor de regen. Maar daardoor was de temperatuur wel ideaal om de trappen van de tempels te beklimmen. Toen we onze benen begonnen te voelen, we genoeg chinezen hadden blij gemaakt met een foto van ons en hun kind en toen we naar ons idee alles hadden gezien was het tijd om weer in de metro te stappen.

(Om nog even een quiz-elementje toe te voegen, want ja daar zijn wij in de familie nou eenmaal dol op, match een hoofd met de nationaliteit: brazilië, china, frankrijk, groot brittanië, japan, philippijnen, romenië, zuid-afrika en de moeilijkste nederland! Antwoord komt volgende keer :) )

Eenmaal weer in onze bekende omgeving gingen we eten bij een Koreaans restaurant. Na een week veel dingen op je boord te hebben gehad en veel te hebben geprobeerd was dit wel het hoogtepunt met bijzonder eten. Ik zou jullie niet na kunnen vertellen wat het was, of waar het naar smaakt, maar het was bijzonder. Een tafel vol kleine schaaltjes met daarin jelly-achtige dingen wat een plant blijkt te zijn, een soort van knalroze radijsjes en nog veel meer. Ook hadden we een soort steengrilplaat waarop ons vlees en groente werd bereid. We hebben heerlijk gesmikkeld en daarmee deze mooie dag goed afgesloten.

Helaas kan ik slechts een paar foto's in een verhaal plaatsen, maar om een betere indruk te krijgen van wat ik deze week allemaal heb gezien kunnen jullie in mijn foto album kijken waar nog wat extra foto's staan. Verder allemaal bedankt voor de leuke reacties! Al antwoord ik niet altijd even snel ik waardeer het zeer! Maar om nog even de meest gestelde vraag te beantwoorden, mijn Egyptische roomie heeft zich nog steeds niet laten zien. Ik vermoed dat zij hier voor langere tijd studeert en nu geniet van haar zomer vakantie. Maar dat vind ik totaal niet erg.

Een hele lieve groet en tot de volgende blog !

"De Meeste Dromen Zijn Bedrog

Woensdagavond 1 augustus

Zo ben ik nog nooit wakker geworden, een Chinese vrouw die mijn kamer binnen komt om half 10 op zoek is naar beddengoed. Vooral het beddengoed van mijn nog steeds afwezige kamergenoot, want haar deken ligt niet op haar bed. Dat vrouwtje zeg allemaal dingen in het chinees waar ik natuurlijk niks van snap, vooral niet omdat ik een paar seconden geleden nog lag te slapen. Ze wilt in onze kast gaan kijken en ik kijk mee, maar daar ligt de deken ook niet. En dan vertrekt ze weer. Veel later als ik echt uit bed ben valt me op dat haar deken op ons balkon licht (balkon = een plek waar je via een schuifpui naartoe gaat, maar vervolgens sta je nog steeds achter een stenen muurtje met grote ramen..)

Zo begon dus mijn dag, ik heb er de hele dag over na gedacht. Hoe verder de dag vorderde hoe meer ik begon te twijfelen of het wel echt was gebeurd of maar een rare droom. Want tja een chinees die jou kamer binnen komt lopen op zoek naar dekens?? Ze zijn hier misschien raar, maar zo raar? Zouden mijn wilde dromen komen van alle indrukken die ik hier opdoe, of simpelweg van de avond daarvoor in een cafe genaamd Helen's. ***Nu, de volgende dag, ben ik erachter dat ze hier elke ochtend rond die tijd de prullenbakken komen legen dus het zou heel goed kunnen zijn dat het toch wel echt is gebeurd...***

In dat cafeetje ging is samen met mijn lunchmaatjes (Jade, Juan en Rebecca) van die dag en nog 4 Italiaanse dames (julia, julia, beatrice en sarah) eten, zij waren namelijk weer eens toe aan Europees voedsel, en dat vond ik ook niet verkeerd want ik had die dag ten slot van rekening al een boord rijst op, en om er nou nog een te eten.. tja dat is wel veel voor de eerste dag. Het was best druk in het café, voornamelijk met westerse jongeren. De oranje muren waren er bijna niet meer oranje omdat ze waren vol geschreven met van alles en nog wat, verder hing het hele plafond vol en was er voornamelijk westerse muziek te horen (al soms wel uit de jaren 90, maar toch bekend). Elke dinsdagavond is er bij Helen's een grabbelton met balletjes. Iedereen in die aanwezig is mag een keer grabbelen en maakt daarmee kans op bier of de hoofdprijs een fles wodka. Wij hadden met onze tafel uiteindelijk 9 flessen bier gescoord, voor acht mensen, prima uitresultaat al zeg ik het zelf. En het waren niet zomaar flessen, maar joekels van 600 ml, dat is hier dus normaal. Aan het begin van het grabbelen werd mijn pasta gebracht, en iedereen stond erop dat ik begon met eten. Maar zo zijn wij, of in ieder geval ik, in Nederland niet opgevoed. Gelukkig kwamen al snel nog twee boorden. Er werd mij toen uitgelegd dat men hier in China niet bepaald goed is in het timen van eten bereiden. En ik heb het bewijs gezien, want ik had mijn boord al twee keer op voordat de laatste aan tafel haar eten kreeg. De reden daarachter is waarschijnlijk dat in Chinese restaurants het eten niet tegelijk hoeft worden opdient omdat iedereen uit dezelfde schaal eet, dus als er een gerecht later bij wordt gezet is dat niet erg want iedereen is al aan het smikkelen van al het andere eten. Na het eten werd het overgebleven bier opgedronken en daarna vonden we het wel genoeg geweest voor die dag en besloten de onophoudelijke regen van die dag te gaan trosteren. Onderweg moesten we nog wel wachten op de trein die voorbij kwam, dat houdt in dat twee mannen zorgen dat de hekken dicht gaan en er een keiharde bel iedereen verdoofd een minuut voordat daadwerkelijk de trein aan komt rijden. Voor mij nog een hele belevenis maar voor vele anderen duurt dit veel te lang en veel te vaak.

Donderdag 2 augustus

Na vroeg op te zijn gestaan en te hebben genoten ‘gewoon' yoghurt en cornflakes die ik de dag ervoor met enige moeite in de supermarkt had gevonden, moest ik me om 8 uur melden voor de test die zou bepalen op welk niveau je terecht komt. In het lokaal waar ik moest zijn waren ongeveer 15 anderen waaronder één Schot genaamd David, met wie ik gezellig heb zitten kletsen. De test bleek uiteindelijk een individueel mondeling te zijn waarin iedereen 10 minuten met een vrouwtje moest praten. Zij las op mijn studentenpas mijn ‘Chinese naam' die ze belachelijk vond omdat het niks betekend.(ik had dat zelf niet gezien, omdat alles daarop in het chinees is dus ik er niks van snap). Mijn naam is Zh?-lí-tè, uitspreken als Djuu-lie-te (zodra ik de Chinese karakters kan typen zal ik het laten weten ;)). Toen ik eenmaal aan de beurt was, was ze er al snel van overtuigd dat ik maar naar level zero zou moeten, vooral omdat ik geen Chinese tekens weet, en eigenlijk sowieso al niet veel worden. David, met helemaal geen Chinese kennis heeft hetzelfde level dus vanaf morgen zitten we bij elkaar in de klas.

Rond 9 uur waren we alweer klaar en dat was de dus alweer de eerste lesdag. Samen met David heb ik toen een blokje om gelopen om te zien wat er buiten de muren van de campus plaatsvind. De conclusie: vooral veel drukte. Verkeer is druk, super veel mensen die er rond lopen en heel veel fietsen. Het was grappig om te zien hoe verbaasd David was van het aantal fietsen, ik ben dat als echte Nederlander natuurlijk wel gewend, al moet ik ook eerlijk zijn dat het aantal fietsen op de weg en op de stoep geparkeerd staat in China veel hoger is dan dat wij gewend zijn. Verder is er veel hoogbouw, wel grappig is dat aan de ene kant van de straat grote, enigszins moderne gebouwen van grote bedrijven staan en tegenover staan veel oudere gebouwen met kleine winkeltjes (soms van slechts een paar vierkante meter) of restaurantjes.

Wat me verder opvalt aan de chinezen is dat er hier heel veel een bril dragen. In eerste instantie dacht ik dat dat kwam omdat ze hier misschien niet zo van de lenzen zijn. Maar wat ik later hoorde is dat dat waarschijnlijk komt omdat in boeken de chinezen tekens vaak heel klein zijn. Als je dan studenten hebt die tot 's avonds laat, met slecht licht deze boeken lezen, is het niet heel vreemd dat je ogen daarvan achteruit gaan. Daarnaast is het heel grappig om te zien op de campus dat iedereen een paraplu bij zich draagt, wat een regenachtige dag toch nog best kleurrijk maakt. Maar wat nog grappiger is op te zien is dat op een zonnige dag allemaal Chinese dames ook een paraplu op hebben om maar geen kleurtje te krijgen. Want het schoonheidsideaal is hier om een blanke huid te hebben, dat laat namelijk zien dat je van goede komaf bent. Niet alleen westerse mensen een lichte huidskleur hebben maar ook omdat landarbeiders een donkere huidskleur hebben omdat zij lange dagen in de volle zon aan het werk zijn.

Eenmaal terug op de campus kwam ik Rebecca tegen en we waren beide van mening dat dit de ideale middag is om een klein uitstapje te gaan maken. Zeker omdat het eindelijk mooi weer was (twee dagen regen gehad en de vooruitzichten waren ook niet al te best). Dus we besloten om de Old Summer Palace te gaan bekijken (dus niet de hele bekende summer palace maar de degene die is gebombardeerd door de Fransen en Engelsen). David ging uiteindelijk ook mee dus met z'n drieën vertrokken we rond 2 uur naar de metro. Bij de metro stations moet je hier je tas laten checken voordat je verder mag, net zoals dat gaat op luchthaven e.d.. Verder staan mensen hier netjes achter elkaar in rijen te wachten op de metro. De plekken van die rijen staan met pijlen op de grond aangegeven en het is de bedoeling dat de mensen die uit de metro stappen door het midden gaan van de metro ingang en dat aan de twee zijkanten de nieuwe mensen erin gaan. Dit was geïntroduceerd voor de olympische spelen als een soort van opvoeding van de chinezen, helaas werkt het voor geen meter omdat er geen mogelijk is om uit de metro te gaan om dat de mensen die de metro in willen van beide kanten zich naar binnen duwen.

Uiteindelijk was de old summer palace vooral een hele grote en mooie tuin met veel bloemen, waar we heerlijk beschut onder de bomen konden lopen. En na een heel eind lopen kwamen we uit bij de ruïnes, wat ook behoorlijk groot was allemaal. Hier was het ook voor het eerst dat een meisje mij aansprak om met mij op de foto te gaan. Haar Europese naam was Caroline, en ze studeert Engels en haar grootste droom is om ooit naar Europa te gaan. Super leuk om te horen (later in de metro op de terug weg gebeurde trouwens hetzelfde).

Ook was er een groot doolhof bij het paleis waar je nog steeds in kon. Het was groot in de zin van een groot oppervlak, niet in de zin van hoge struiken of in dit geval muren. Je kan er namelijk met gemak overeen kijken, waardoor je allemaal hoofden en paraplu's boven de muren uit ziet komen. David en ik gingen erin en het blijk ook bijzonder makkelijk om de weg te vinden omdat je gewoon moet kijken waar de tegenliggers, de mensen die eruit gaan, vandaan komen. De terug weg dachten we echter wat uitdagender te maken en de andere kant eruit te gaan. Dat bleek dus niet te werken, we hebben zo'n 4 andere uitgangen geprobeerd en telkens liep het of dood of we kwamen weer bij het midden uit. Na enige frustratie en veel vermaak voor een aantal Chinese jongens die ons telkens weer terug zagen komen uit het doolhof, besloten we maar weer simpelweg de weg van de tegenliggers te nemen, die ons uiteindelijk naar de uitgang bracht, waarna we tevens besloten ook het park te verlaten. Het was een zeer geslaagd eerste uitstapje

Vrijdag 3 augustus

Vandaag eindelijk mijn eerste Chinese les gehad, en het was LEUK! In een klas van ongeveer 20 man hebben we de beginsellen van Mandarijns onder de knie gekregen onder leiding van Hán L?osh?(of Meester Han). Hij was om 8 uur al vol met energie en een grote glimlach op zijn gezicht. We zitten in een smal lokaal met tafels die tot borsthoogte komen dus dat wordt even wennen, vooral met schrijven. Daarna gingen we oefenen met een meisje Yao, die ons telkens dingen liet zeggen en ons verbeterde op onze uitspraak. Na de lessen in de ochtend van 2 keer 2 uur, hadden we een pauze van een uur.

's Middags werden vooral veel standaard zinnen geleerd met een ouder vrouwtje die niet heel georganiseerd is maar wel heel grappig. Het maakte het vooral zo leuk omdat haar Pinyin (chinees in alfabet met accenten op de klinkers) niet heel goed was, en ze het regelmatig niet met de opgave eens was. Rond half 4 waren we klaar met de eerste lesdag. Vanavond met een aantal klasgenootjes wat gaan drinken om onze cursus goed te beginnen, en dat is zeker gelukt. Ze hadden daar vergelijkbare pijpen als de bierpijpen bij de Boekanier (wat bekend is voor de Tilburgers) en waar de andere studenten wel erg van onder de indruk waren. Verder hadden we ook saté stokjes besteld met allerlei verschillende dingen eraan. Zo ook een grote garnaal aan een stokje, en zoals een echte Chinees, heb ik die helemaal (inclusief de knapperige buitenkant, hoofd en staart) opgegeten van het stokje.

Wel een beetje jammer dat het weekend al begint, want nu moeten we weer een paar dagen wachten voordat we verder gaan. Als is het grote voordeel wel dat we met de cursus morgen een dagje naar de Chinese muur gaan!!! Ben super benieuwd maar wordt ongetwijfeld super gaaf!

Ik zal het in het vervolg proberen de verslagen iets beknopter te houden, maar met zoveel indrukken elke dag is dat nu nog een beetje lastig... Maar jullie horen snel weer van me!

Groetjes vanuit het verre oosten!

P.S. Voor degenen die trouwens mijn Chinese nummer hebben, die doet het niet meer aangezien hij een paar maanden niet in gebruik is geweest. Mijn nummer vanaf nu is +8615510104253 (grappig om te weten is trouwens dat chinezen geen telefoonnummers met een 4 erin willen omdat dat het ongeluksgetal is, daarom zijn ten eerste deze nummers goedkoper en worden ze daarom ook veel aan internationale studenten verkocht).

Aangezien het me gister niet gelukt is om deze blog te plaatsen kan ik alvast een klein voor proefje geven voor de volgende blog:

""Travelers don't know where they're going." - Paul Theroux

Geschreven op Maandag 31 juli 2012, 21.10 - onderweg

Op 5023 kilometer van Beijing vandaan, op 10039 meter hoogte, met een snelheid van 902 kilometer per uur én nu al omringt door chinezen, kan ik niet anders dan concluderen dat mijn avontuur nu echt is begonnen! Al begon het al een paar uur geleden toen bleek dat mijn koffer toch echt aan een overgewicht van 3 kilo leed... die moesten er dan toch maar uit. Uiteindelijk viel het reuze mee en ben ik geloof ik niet veel meer dan een paar schoenen, en een tijdschrift lichter door de douane gegaan, waarna ik datzelfde tijdschrift natuurlijk weer kon kopen bij een van de vele winkels.

De afgelopen week (weken of zelfs maanden) heeft in het teken gestaan van dit moment en het is best een beetje raar dat het nu eindelijk zover is, en dat brengt natuurlijk ook de nodige spanning met zich mee. Toch heb ik deze afgelopen weken een hele leuke tijd gehad wat ik ook zeker af en toe zal missen, maar ik ga hoe dan ook proberen om er hier minimaal net zo'n leuke tijd van te maken, en als ik terug kom gaan we in Nederland gewoon weer verder waar we gebleven maken met lol maken. Allemaal bedankt voor de lieve smsjes, kaartjes, en voor het langskomen afgelopen weekend, ik waardeer het erg! Zo heeft de Nederlandse vlag mijn reis behoorlijk opgefleurd :)

Nu in het vliegtuig op weg naar het grooste avontuur van mijn leven, zonder dat ik precies een idee heb wat dat zal zijn...Ondertussen zijn de lampen in het vliegtuig gedimd, mijn Chinese buurmannen liggen te slapen dus ik ga ook maar een poging wagen...

12 uur later, het vervolg - in mijn kamer, maar nog zonder internet

Na misschien twee of drie uur enigszins geslapen te hebben, kwam de zon alweer om het hoekje kijken en werden de lichten in het vliegtuig weer aan gedaan, veel meer slaap werd ons dus ook niet gegund. De landing gebeurde, net als het opstijgen trouwens, bijzonder soepel en om tien voor negen lokale tijd (tien voor 3 bij jullie) stonden we weer met beide voeten op de grond. Op de luchthaven ging het allemaal prima en iets meer dan een uur later was ik de douane voorbij, had ik mijn koffer weer terug en een taxi geregeld, wat niet was gelukt als ik het adres niet op papier had staan want mijn taxi chauffeur heeft een Engels kennis van 0,0 en de door Amy (mijn Chinees docent in Tilburg) veelgebruikte‘h?o le?' (Ok? of Is dat goed?).

Onderweg besefte ik me dat de cultuurshock nog even was uitgebleven, Beijing oogt tot dus ver allemaal redelijk westers. Op de luchthaven en langs de weg staat er veel in het alfabet/Engels aangegeven, het regent hier net zo als in Nederland al de hele dag door (al is het hier wel klam), de wegen zijn prima (misschien zelfs beter dan in België ;)), de hectiek van het verkeer valt me mee, op de invoegkwaliteiten van sommige chinezen na (maarja wie ben ik om daar iets van te zeggen), en van die grote hoge gebouwen waarvan de meeste waarschijnlijk de afgelopen 10 jaar zijn gebouwd (al betekend dat niet dat het daarom mooie gebouwen zijn).
Toen ik uit de taxi stapte dacht ik op de final destination aan te zijn gekomen. Dacht ik inderdaad. Bij de office waar ik uitkwam werd me verteld dat ik naar gebouw 17 moest om eerst mijn slaapkamer te regelen. Dat is aan de andere kant van de campus, wat met al mijn bagage nog een behoorlijk eind lopen was, nagaande dat er ook sportvelden midden op de campus liggen is het dus wel 10 minuten lopen van de een naar de andere kant. Gelukkig kwam er een chinees naar me toe (heet iets van Fu Wang, maar zou ook zomaar anders kunnen zijn), die me aanbood om mee onder zijn paraplu te lopen. Hij vertelde welke opleiding hij deed en bracht me ondertussen naar de juiste plek waarna hij verder doorliep. In gebouw 17 bleek weer dat ik in gebouw 4 moest zijn en je raad het al, ik kon weer terug lopen, dus daar ging ik weer met mijn spullen terug door de regen, want dit keer was er geen hulp biedende chinees. Wachtend op iemand anders voor mij, sprak een ander meisje, Rebecca, mij aan. Uiteindelijk super fijn, want Rebecca, afkomstig uit Duitsland, doet een master in iets met Chinese taal en gaat nu ook een talencursus doen om haar chinees nog een beetje extra te verbeteren voor het afstuderen. Met andere woorden zij heeft mandarijns skills waar ik U tegen zeg. En zonder die ‘skills' kan het nog behoorlijk lastig worden want op de campus lopen zat mensen rond die geen Engels spreken, zo ook het vrouwtje van gebouw 4 (die sowieso al niet heel slim overkwam). Uiteindelijk heeft Rebecca mij uitgelegd dat we naar gebouw 2 moeten om me daar eerst te laten registreren voor huisvesting, gelukkig dit keer niet heel ver weg.

Ondertussen was het hier 12 uur en Rebecca had met een Spaanse/Taiwanees meisje, Jade, afgesproken om dan te gaan lunchen en ze vroeg of ik mee wilde. Dat kwam mij ook wel goed uit, want ik had tot dan toe nog niet gegeten, het ontbijt van KLM die ochtend vond ik namelijk nog iets te vroeg om 2 uur 's nachts Nederlandse tijd. Uiteindelijk was er ook een vriend van Jade meegekomen, ook uit Spanje die hier al iets langer rondloopt. De eetzaal op de campus is super groot, er zijn drie verdiepen die elk ongeveer evenveel mensen kwijt kan als in onze menza. Wij aten op de bovenste verdieping waar ook het lekkerste eten schijnt te zijn. Je kunt daar op vier verschillende plekken eten halen en ook hier spreekt bijna niemand chinees gelukkig was bij ons tentje alles ook in het Engels aangegeven en kon je het aanwijzen, maar bij het tentje ernaast kon dat weer niet. Zoals verwacht is het allemaal rijst, noedels en dat soort eten, dus dat wordt even flink wennen deze maand, want ik merk nu al dat ik geen zin heb om vanavond weer zoiets te eten.. Jade en haar vriend zijn oorspronkelijk Spaans maar spreken ook al een heel aardig woordje Chinees, hun chinees is beter dan hun Engels. Dus wat gebeurde er aan tafel, zij gingen af en toe met z'n drieën over in het Chinees. Nu ken ik wel een paar woorden zoals n?men (wij) maar verder kon ik er niet heel veel van volgen. Gelukkig vertaalde Rebecca het vaak voor mij nog een keer. Ik zei dat het me opviel dat hier zulke grote plassen liggen, na voor Nederlandse begrippen niet super harde regen. Die vriend van Jade zei daarop dat vorige week (de week van alle overstromingen ) hij tot zijn enkels in het water liep. Zo erg is het nu gelukkig nog lang niet, maar de waterafvoer is hier stukken minder goed geregeld dan bij ons; nu na een dag regen liggen de straten vol met grote plassen terwijl dat bij ons veel minder zou zijn. En dan zie je wel een stuk of acht man kijken naar hoe er water uit een pomp komt, maar verder doen zij ook niet zoveel.

Na het eten hielp Rebecca nog even met de laatste dingen regelen voor mijn kamer, het duurde allemaal wel even, vooral weer bij gebouw 4 waar dat zelfde vrouwtje moeite had met de puntjes op mijn naam, want zoiets had ze nog nooit gezien, legde Rebecca mij uit. Na nog best wat wachten zit ik dan nu op mijn bedje, een behoorlijk hard bed maar ik betrapte mezelf er net al op dat ik aan het weg sukkelen was dus voor vanavond moet dat wel goed komen. Verder heb ik kamergenootje uit Egypte, ik heb haar nog niet gezien maar dat werd me bij de receptie verteld. Het enige wat ik nu over haar kan zeggen is dat ze behoorlijk veel spullen mee heeft, knuffeltjes, tassen, veel kleren, en heel veel freubeltjes. Het zou me ook niet verbazen als de van papier gemaakte bloemen boven mijn bed door haar zijn gemaakt.

Mijn tas uitpakken en het registreren voor de talencursus bewaar ik voor morgen, want dat zal ook best wat geduld en energie kosten... En donderdag gaan we dan echt beginnen met chinees, ben benieuwd wat ze voor me in petto hebben.

Hasta la pasta lieve lezers en tot de volgende keer!

PS. Door het rare internet hier wat super traag is lukt het nog niet helemaal met de foto's erbij te voegen maar die kunnen jullie als het goed is ook in het foto album zien :)