"Feels Like Home" - Brother Bear

Dat was de eerste gedachte toen we vrijdag middag het metrostation uitstapten in Shanghai. We hadden toen een treinreis van 10 uur achter de rug, vergezeld door een grote groep Chinese senioren die het bijzonder leuk vonden om vroeg in de ochtend door de trein te zingen en ons wakker te schudden. Ach ja, we waren tenminste goed wakker tegen de tijd dat we uitstapten.

In de metro waren we al tot de conclusie gekomen dat Shanghainezen er een stuk beter uitzien dan de Chinezen die we tot dan toe gezien hadden. Niet alleen beter gekleed maar de mannen hadden hier een heus kapsel in plaats van dat recht geknipte haar wat niet anders doet dan recht omhoog staan.

Maar dus eenmaal buiten was het alsof we in een Europese stad waren beland. Aan de ene kant een grote winkel van Forever 21 in een karakteristiek oud met daarnaast andere grote winkels. En daarnaast een druk kruispunt. Maar de wegen zijn niet zo enorm chaotisch en breed als in Beijing, de stoepen liggen net iets verder van de straat af waardoor je niet het gevoel hebt dat je telkens aan de kant moet springen voor een auto en daarnaast zijn ze ook een stuk breder wat in het algemeen een minder benauwend gevoel geeft. Ook waren er amper straatverkopers, de kleine kiosken waren er wel, maar niet in de grote getalen die wij gewend zijn en de straten waren schoner.

Daarnaast was het aantal westerse mensen op straat zeker wel drie keer zo groot als in de hoofdstad. Vooral toen we die middag naar het financiële district gingen. Daar brachten we een kort bezoekje aan de Shanghai Stock Exchange. Verder stond ook een van de hoge gebouwen op het programma maar vanwege de regenwolken in de lucht had dat weinig zin. Wel is ons duidelijk geworden waar de term wolkenkrabber vandaan komt:

Na nog een gigantisch warenhuis te hebben bezocht begon het te schemeren, en zoals we gewend zijn wordt alles verlicht. Het uitzicht over de rivier die door de stad loopt is dan op z'n mooist:

's avonds bezochten we een brouwerij; een grote bruine kroeg waar we ons realiseerden dat we de afgelopen maanden vooral ‘aanmaak-bier' hebben gedronken. Het was heerlijk om in een bruin cafe te zitten zoals je die ook in Tilburg vindt, omringt door andere expats en te luisteren naar de goede verhalen die naar boven kwamen.

Zaterdag begon in het Yuyuan park, wat betekende dat we gevoelsmatig terug naar China gingen. Niet alleen het park zelf had kleine Chinese huisjes en decoratie ook de omgeving was als hectisch als in onze stad. Maar na een klein stukje lopen sta je opeens weer in een andere wereld; de French Concession, zoals de naam al doet vermoeden veel Frans-achtge gebouwen met balkonnetjes en lange smalle ramen, ook terrasjes en luxe winkels kwamen we tegen. Het contrast met waar we vlak daarvoor waren was groot.

Na nog een bezoekje aan People's Square (het middelpunt van de stad, een park met aan alle kanten zicht op grote gebouwen) liepen we via ‘East Nanjing Road' (een grote winkelstraat verlicht door alle uithangborden en advertenties) naar Captains bar. GEWELDIG, met een heerlijke cocktail met uitzicht op het financiële district!

Nadat we ons daarna hadden omgekleed en opgetut, waren we klaar om naar de luxe bar ‘Cloud 9' te gaan. Op de 58e verdieping van de Jinmao tower (dat is 238 op meter hoogte) genoten we van een drankje met uitzicht over de stad.

De avond werd voortgezet in M1NT. Dé club in Shanghai waarvoor je naam op de gastenlijst een vereiste is, en je aan de dresscode moet voldoen om binnen te komen. Natuurlijk geen probleem voor ons. Dus tussen de andere jetsets hebben we een geweldige avond gehad totdat onze voeten ons vertelde dat het wel genoeg was geweest voor die dag.

De volgende dag konden we een klein beetje uitslapen maar toen we ontstonden werden we aangenaam verrast door het mooie weer. Ideaal voor een mooie zondagswandeling over de Bund, met aan de ene kant groet oud-Europese gebouwen uit de jaren '20 en '30 en aan de andere kant ligt het water met daarachter de skyscrapers. Wat een contrast, en wat een heerlijke wandeling!

Ons tripje werd toepasselijk afgesloten met een lunch in het hoogste restaurant van het land op ongeveer 450 meter boven de grond in de Financial tower. Voor zover je kijken kon zag je de stad. Nog wat laatste foto's gemaakt en de stad nog even goed in ons opgenomen terwijl we concludeerden dat ‘we were enjoying the good life'!

's Avonds in sneltreinvaart terug. Waar de heenreis 10 uur duurde, was de terugweg bijna de helft daarvan. Maar dan zit je ook wel in een trein die met ruim 300 km/h door het land raast.

Het was een geweldig weekend, niet alleen vanwege de ‘beauty of the city', maar ook door het grote contrast met Beijing. We konden in Shanghai weer een beetje ruiken aan het leven zoals dat in Nederland is en dat kan soms best fijn zijn, alsof we een retourtje Europa hadden geboekt. Zachte bedden, het gemak dat mensen in deze stad Engels spreken en toiletten die voorzien zijn van zeep en toiletpapier werd door ons als echte luxe ervaren. En dat kon ik na ruim drie maanden Beijing meer waarderen dan ooit tevoren!

Op maandag werd het ‘feels like home' gevoel nog even voortgezet. Lisanne was voor haar laatste dag in Beijing dus samen hebben we nog even door de stad gewandeld en zonsondergang gezien op de berg achter de verboden stad. Verwend met een lekker zakje peppernoten en een lekker Nederlands klets middagje kan ik concluderen dat het een goede afsluiting was van mijn weekend. En daarmee is het ook een afsluiting van deze blog.

"Don't Worry, Be Happy" - Bob Marly/Chinese Professor

Een week zonder veel bijzondere uitstapjes, maar met genoeg verwonderingen.

Eventjes een middag naar het Fragrant Hill Park, dat was ons plan vorige week. Het wat slechts een paar metro stops verder, maar het liep iets anders dan gedacht. Met z'n vijfen vertrokken we rond half 1. De metro uitgekomen stapten we de bus in, no problemo. We vroegen aan een man of hij ons kon vertellen waar we eruit moesten, easy peasy bij de laatste stop.

Onderweg naar de laatste stop vroeg hij waar we vandaan kwamen en het standaard antwoord is dan ‘Wo shì Hélén rén (uitspreken als Guh-lan, waarbij je de uh klank moet maken met je tong half uit je mond en zo laag mogelijk; maar dat terzijde). En onze medereiziger begon daarop natuurlijk over de bloemen en de tulpen en hij vond dat wij Europeanen er altijd zo ‘shinny' uitzien. Gevleid door deze alleraardigste man, vroegen we verder en we kwamen erachter dat hij professor is op de technische universiteit. Hij vertelde verder over zijn land en landgenoten. Volgens hem is de hoge werkdruk in China de reden dat de Chinezen niet zo shinny zijn. Vooral de mannen leiden hieronder. Niet alleen wordt een goed prestatie verwacht op werk en school, maar ook de vrouwen stellen hoge eisen aan mannen. Vrouwen stellen als een van de eerste eisen aan mannen dat ze een huis moeten bezitten. En dan geen schuurtje op het platte land, maar een echt stenen huis in de stad. Dus inderdaad, de mannen gaan op zoek naar een huis. Hier in Beijing echter, is de prijs per vierkante meter is momenteel ongeveer 30.000 yuan (ongeveer gelijk aan 3750 euro's). Terwijl het inkomen van een gemiddelde Beijing ligt op 3.000 yuan! Met de volgende twee dingen als gevolg: 1. Mannen nemen een hypotheek waar ze een behoorlijk lange tijd aan vast zitten, 2. Ze maken meer kans op de relatiemarkt, en aangezien huwelijken hier als erg belangrijk worden ervaren is hebben ze daar wat voor over. Eenmaal getrouwd en gesetteld, komen. de problemen vooral financieel. De hypotheek moet worden betaald, het eten, en met een maatschappij waar meer en meer waarde wordt gehecht aan materieel bezit, zijn er nog meer uitgaven die erbij komen. Dus of we nog te maken hebben met een gelukkig huwelijk... Volgens onze medereiziger niet, tegen al mijn verwachtingen in vertelde hij dat scheidingen hier in de stad vééél voorkomen, met de druk van de hypotheek die moet worden betaald als (een van de) grootste oorzaken. Maar inderdaad, het gaat hierbij voornamelijk over het leven in de stad, gelukkig houden huwelijken op het platteland in de meeste gevallen wel stand. Volgens hem hebben wij deze druk veel minder. Hij vertelt zijn studenten altijd dat ze niet zomaar een huis moeten kopen, maar eerst moeten doorleren en een goede baan vinden. Daarom heeft deze goedlachse en vriendelijke professor voor zijn studenten altijd de wijze raad: Don't Worry, Be Happy, want dat maakt het leven een stuk gezelliger.

En toen moest de professor uitstappen, maar waren wij toch zeer blij met alles wat we gehoord hadden. Maar ondanks dat ons ritje behoorlijk interessant was, duurde de rit toch wel behoorlijk lang. Eenmaal bij de laatste bushalte aangekomen kwamen we massa's mensen tegen, we moesten eerst nog een kwartiertje lopen waarna we in een behoorlijk groot park aankwamen. We hadden niet alleen de reis, maar ook de grote van het park behoorlijk onderschat, het is namelijk gerust een bos noemen. We besloten om de kabelbaan naar boven te nemen en vervolgens naar beneden te lopen. Door de drukte hebben we een uur in de rij gestaan. Helaas door de erge smog (dit maal een air quality index van 357 ook wel 'Hazardous; Healthy individuals should avoid out door activities and exercise') was het uitzicht beperkt maar desalniettemin hebben we het groen, geel en rood gekleurde bos kunnen bewonderen. Toen de schemering begon in te zetten besloten we om achteraan in de gigantische rij voor de bus te gaan staan en uiteindelijk na 7 en een half uur waren we teruggekeerd van ons park bezoekje.

Op zaterdag avond zetten we het motto van de professor voort; er stond ons een bijzonder feestje te wachten.. HALLOWEEN! Verkleed en wel gingen we naar ‘Lan-Club'. Tegenover de twintowers in een door Philippe Starck designed opstekje (inclusief 45 VIP rooms en oesterbar), bevonden wij ons onder de high-class van Beijing. Maar wat misschien nog wel het meest speciale was van deze club waren de toiletten. Geloof het of niet, ze worden beoordeeld als de beste toiletten van de stad! En terecht. Het kleinste kamertje is zo klein niet met een afmeting van ongeveer 2 bij 3 (of 4). En naast een strak-designed toilet, mooie grote spiegelwanden met een gekleurde waas voor extra sfeer vond je er ook een waterfontein waar een gouden zwaan je handen afspoelt. Maar het meest bijzondere was nog wel de grote troon die ook aanwezig was om even lekker uit te rusten. Niet voor niks dat er een boordje hangt in de kamer met het verzoek om niet langer dan 5 minuten op het toilet te blijven omdat er meer gasten zijn.

Gelukkig was het echter niet alleen de toiletten die de avond tot een top avond maakte. Goede muziek en veeel gezelligheid hadden ook een grote bijdrage. Bijzonder was echter wel dat de aanwezige chinezen het rond een uurtje of één à twee het voorgezien hielden, terwijl de buitenlanders toen nog binnen kwamen lopen. We eindigende de avond dus in een internationale setting, maar ook dat mocht de sfeer niet drukken.

Ook op de 31e werd was het motto van toepassing, dit maal voornamelijk voor de Chinese studenten. Die avond was er een Halloween feest op de campus. Wij hadden eerst college tot 9 uur waardoor we pas later aan konden schuiven. Maar achteraf gezien hadden we niet heel veel gemist, behalve dat het eten op was en wij na drie uur college best wel trek hadden gekregen. Maar dat werd goed gemaakt door onze Aziatische mede studenten die ons goed konden vermaken. Niet alleen hun geweldige outfits deden het. Allereerst spraken we een van onze buddies, die ons met blozende wangen vroeg wat je nou eigenlijk moet doen op een feestje? Wat er zijn blijkbaar aardig wat chinezen van mijn leeftijd die nog nooit zo iets hebben mee gemaakt. Echter toen gangnan style werd gedraaid werden alle mogelijke zorgen vergeten en vloog het dak eraf, en daar is niks te veel mee gezegd. Er werd mee gezongen, gesprongen en de bijpassende dans-moves mochten ook niet ontbreken. En een ieder die bewegingloos bleef staan, viel zeer uit de toon. Zij hadden in ieder geval de tijd van hun leven, wij besloten echter om maar wat te gaan eten.
Het weekend bestond helaas uit studeren want er moeten ook tentamens gemaakt worden. Maar in het weekend stond me nog iets anders te wachten waarvan de meesten van jullie wel op de hoogte zullen zijn. Zondagochtend werd ik namelijk verrast door een laagje wit poeder in mijn vensterbank. De universiteit was veranderd in een winters paradijs en dan te bedenken dat het twee weken geleden nog ruim 20 graden! Uiteindelijk bleek dat er die nacht een flinke sneeuwstorm had plaatsgevonden waarbij 5,8 cm naar beneden was komen vallen, en daarbij werd code oranje afgegeven en 10 autosnelwegen werden afgesloten. Echter ‘zo onvoorspelbaar als het weer', of ‘de krachten van moeder natuur' gaan niet op. Volgens een internetartikel ging het namelijk zo:
De Chinese hoofdstad Beijing had al maanden geen druppel meer uit de lucht zien vallen. Daarom besloten wetenschappers dinsdag de wolken te laten uitregenen. De meteorologen kunnen het laten regenen wanneer ze willen. Wolken worden met behulp van vliegtuigen ingespoten met bepaalde vloeistoffen, waardoor de neerslag direct begint te vallen. Dat de wolken uitregenden als sneeuw, kwam door een tempratuur van -2 graden Celsius. Eigenlijk was het de bedoeling dat het zou geen regenen, maar Beijing is nu bedekt met een pak sneeuw. De Chinezen gebruikten hetzelfde trucje om het tijdens de opening van de Olympische Spelen in 2008 juist droog te houden. Ook in Rusland en Afrika worden dit soort methoden gebruikt.
En het klopt inderdaad dat we de afgelopen maanden niet veel regen hebben gezien, maar dat mysterie is nu dus ook opgelost. Maar ze hebben geloof ik nog geen spuitje gevonden voor de temperatuur, want of ik daar nu zo happy mee ben... ik ben in ieder geval benieuwd wat dit betekend voor de komende maanden. Voor de komende week betekend het in ieder geval warme truien dragen, want het duurt nog even voordat de centrale verwarming wordt aangezet. (Voor de goede orde, het is wel al vrij snel gaan dooien, en ik heb zelf geen last gehad van het winterse weer.)

Er was meer China nieuws, want terwijl alle ogen gericht zijn op de verkiezingen in Amerika, vindt aanstaande donderdag het 18e partijcongres plaats in Beijing, wat naar verwachting ruim een week zal duren. Hier neemt Xi Jinping onder andere het stokje over van president Hu Jintao en worden de nieuwe leden van het Centraal Comité worden benoemd. Het Centraal Comité is het machtigste orgaan binnen de communistische partij in China en zij zullen de komende tien jaar het land regeren. Wat er verder gebeurt in deze week, wordt vooral achter gesloten deuren besproken. Al worden er buitenlandse waarnemers tot zeker hoogte toegelaten, niemand weet hoe het er tijdens een partijcongres écht aan toe gaat. Wat we wel weten is dat de staat er op dit moment alles aan doet om alles zo rustig mogelijk te laten verlopen. Dat houdt in dat er naar schatting honderd activisten zijn opgepakt, de bouw van een fabriek is stilgelegd om demonstraties tegen deze bouw te voorkomen, maar nog merkwaardiger zijn de volgende maatregelen:

• Postduiven in peking hebben huisarrest, en ballonnen mogen niet worden losgelaten.
• Op afstand bestuurbare speelgoedvliegtuigjes en helikopters kan je alleen kopen als je je kunt identificeren bij een in de winkel aanwezige politie agent
• Messen en puntenslijpers zijn uit de schappen gehaald. En messen en scharen zijn verboden in treinen.
• Als je met de taxi naar Chang'an avenue wilt (waar zich de forbidden city, tianamen square en het parlementsgebouw bevinden) moet je formulieren invullen.
• Ramen van taxi's kunnen niet meer open; taxichauffeurs moeten de hendels verwijderen zodat passagiers geen pamfletten uit de ramen kunnen gooien. Ook in stadbussen moeten ramen gesloten blijven
• Ook moet taxichauffeurs erop toezien dat passagiers geen pingpongballen of ballonnen bij zich hebben omdat ze daar een reactionaire boodschap op kunnen schrijven.
• Concerten zijn uitgesteld.
• Vrachtwagens zijn verboden binnen de vijfde ringweg van de stad.
• Schoolexcursies zijn verplicht afgelast
• De Chinese Google, genaamd Weibo, heeft een make-over gehad. Boven berichten van gebruikers staan foto's van het Plein van de Hemelse Vrede en de nationale vlag. Maar zoeken op '18 big', zoals de overdracht wordt genoemd, levert alleen de volgende boodschap op: 'Vanwege relevante wetten, beleid en reguleringen worden je zoekresultaten niet getoond'.
• En ook vond ik ergens dat massagesalons worden gevraag om open te blijven in de avonduren, al is mij het verband tussen deze maatregel en het partij congres niet duidelijk, behalve dat de ongeveer 2000 bij elkaar gekomen heren het 's avonds misschien prettig vinden om te ontspannen op een massage tafel...

Geloof je het niet helemaal ga dan naarhttp://www.foxnews.com/world/2012/11/01/security-during-china-party-congress-extends-to-restrictions-on-pigeons-pencil/. En als je echt genoeg hebt van de Amerikaanse verkiezingen kan je in het volgende artikel lezen wat de machtswisseling precies inhoudt: http://dejaap.nl/2012/10/08/china-staat-aan-vooravond-van-ingrijpend-decennium/?wpmp_switcher=mobile
Dus zoals je kan zien gaat het hier er even anders aan toe dan in Amerika. Niet gek dat mijn brand management professor laatst tegen ons zei: I recommend the Chinese students to watch the Obama Romney debate, so you learn about democracy. De studenten die ik echter over de komende happening heb gevraagd blijken allemaal niet echt op de hoogte of geïnteresseerd, voor hun komt het er uiteindelijk op neer dat er voor hun waarschijnlijk niet veel zal veranderen.

Dat was wel weer genoeg voor deze keer. Tot het volgende verhaal!

“Rejoice with your family in the beautiful land of life [land of China]!” - Albert Einstein

Daar kwamen ze dan, de drie musketiers. Een weekje luxe vertoeven in een decadent mooi hotel en heerlijk genieten van het leven als vakantieganger. Maar geen zorgen, ter compensatie voor mijn werkzaamheden als zeer ervaren, energieke, gezellige en ook zeer informatieve tour guide kreeg ik ten eerste veel nederlandse lekkernijen en post vanuit nederland (bedankt oma's en familie groskamp) maar daarnaast hadden we afgesproken dat papsie, mamsie en broederlief de blog verzorgen met het volgende resultaat.

Na een snelle ‘voor de wind' vlucht naar Beijing was het weer fantastisch om onze Juul in de armen te sluiten en stevig te knuffelen. Na even onderhandelen met een aardig woordje Chinees gingen we voor weinig richting hotel met een oude taxi vol met ons 4 en de bagage. Daar reden we dan in de drukte van de stad op 5-baanswegen vol met luxe grote auto's en ook hele oude gammele auto's die allen van de linker naar de rechter en zelfs over de vluchtstrook steeds roekeloos van baan wisselden. Meteen al een bijzondere ervaring. Maar wij blijven echter in de verwondering hoe zij ooit hun rijbewijs behaald hebben ???

Nadat we ons eerst hadden ingecheckt in het hotel, kregen we een rondleiding op het terrein van de Renmin Universiteit in het centrum van Beijing. Op dit zelfde enorme terrein bevindt zich ook de kamer van Juliette, een kleine kamer maar voorzien van alle belangrijke voorzieningen gelegen op de campus. Het terrein is erg groot, en eigenlijk best wel luxe en mooi gebouwd, zeker als je dat vergelijkt met vele oude flats waar de Chinezen zelf wonen. In het complex zie je meer buitenlanders dan elders in Beijing omdat hier alle exchance studenten gehuisvest zijn. De kamer ziet er in het echt wel kleiner uit dan dat wij op de foto hadden gedacht maar gezien Chinese maatstaven keurig netjes maar voorzien van een keihard bed met slechts een matras en een plank, en zo ligt het ook, als een plank ? Dit zelfde harde bed hadden wij eerder al in onze eigen hotelkamer ervaren, want ook die bedden zijn ongekend hard.

Toen begon het echte ‘sightseeings' werk, met als eerste een bezoek aan Olympic city meteen op dezelfde vrijdagmiddag na aankomst. Een indrukwekkend stadion en diverse grote sporthallen alles grenzend aan een groot plein met aan het einde een flinke plas water voor de roeisport. Alle gebouwen zien er toch wat verlaten en onverzorgd uit. Je kunt nu al zien dat de tijd grip krijgt op het uiterlijk, want je ziet nu al het verval. In het stadion was het gras al kapot en men was druk om de laatste restjes groen weg te halen zodat er alleen nog een betonnen plaat overblijft. Zonde? Ook de sfeer welke er hangt had iets van een vergane glorie en dan te bedenken dat het pas 4 jaar geleden is dat hier de indrukwekkende openingsceremonie plaatsvond waar de hele wereld toen zo van onder de indruk was. Terwijl wij foto's maakten van alle gebouwen (met hier en daar onszelf erbij), vonden anderen het ook bijzonder interessant om een foto van ons te maken, en dat is héél apart. Wanneer wij aan een chinees vroegen of zij een foto van ons 4 zou wilden maken kwamen er gelijk andere Chinese toeristen bij staan met hun camera om ook een foto van ons te maken (??? zien wij er dan zo raar uit?).

's Avonds op zoek naar een eettentje, want het eten in China zou fantastisch zijn hebben wij ons laten vertellen. Juliette had al aangegeven dat wij daar moesten gaan eten waar de Chinesen zelf ook eten, want daar zou het goed moeten zijn. Geen mensen in een restaurant dan doorlopen. Geldt bij ons natuurlijk eigenlijk ook. Van binnen en buiten zien ze er niet uit, dit kennen wij hier niet, maar het eten is werkelijk geweldig, ZALIG! We kregen een spicy rundvleesschotel met ui, een spinazie knoflook noten combinatie en heerlijk gekruide nasi. De eerste goede ervaring met het Chinese eten en we werden ervan verzekerd dat er nog meer zouden volgen. Toen we het op hadden vielen onze ogen zo langzamerhand steeds vaker even dicht dus Juul op de uni gedropt en wij snel naar bed.

Na het Chinese ontbijt de volgende dag in het hotel (ook met rijst en noedels) richting het Tiananmen Square/plein van de hemelse vrede en de Verboden Stad. Samen met veel andere toeristen (vooral Chinezen; westerlingen waren tijdens de trip zeer zeldzaam) konden we ons verbazen over de high-lights van de stad. Alles is groots, meestal oud en indrukwekkend in Chinese kleuren, stijl en met tierelantijnen.
Maar dat waren niet onze enige typische Beijing ervaringen. Wij moesten wel erg wennen aan:

• de postnasal- drip in het openbaar (eerst even hard rochelen en dat wordt in het loopje uitgespuugd)
• de smog (stoffig en/of mistig)
• de geur (van de Chinezen, vooral in de overvolle metro's).

Maar wat is het fijn om weer een weekje compleet te zijn en te genieten met elkaar van zo'n bijzondere grootse stad. Op het grote plein stond nog een prachtige grote vaas met bloemen overgebleven van de nationale feestdag in oktober. Via het plein zijn we door de Verboden Stad gewandeld, dat was meer dan 500 jaar lang de residentie van de keizers, gebouwd in 1422 met een oppervlakte van 720.000 m2 en geheel ommuurd, er woonden enkele duizenden Chinezen.

Nadat we daarna nog het park hadden bezocht dat achter de stad ligt waarbij je uitkijkt over de gehele Verboden Stad zijn we langs twee meren gelopen. Daarna wist Juliette ons mee te nemen naar een klein, kaal maar leuk eettentje. Onze magen knorden dus we hoopten dat die gestild konden worden, maar wat kan je verwachten als je maar voor 140 RMB = 18 euro besteld (inclusief drank én nee niet per persoon, maar voor 4 personen)???. In China, blijkbaar veel! De gekruide rijst, kip-prei schotel, mais en garnalen. De 2 zichtbare koks hadden er erg veel plezier in hoe wij tussen alleen maar Chinese klanten ons tegoed deden aan weer een aantal overheerlijke gerechten. Er waren alleen twee kleine struikelblokjes; allereerst het hoge-spicy gehalte, waar we wel een beetje aan moesten wennen en daarnaast de stokjes. We kregen het wel aardig onder de knie, maar het is halverwege de maaltijd toch wel erg fijn als we toch kunnen overgaan op lepels.
Voor zondag was de Great Wall geboekt. Een 6259 km lange verdediging muur door nomaden gebouwd van omstreeks 1300 tot 1600. Om 5.30u. ging de wekker en Juul had een nachtje bij ons geslapen, heel knus. Een klein ontbijtpakketje van het hotel met z'n 4en gedeeld en om 6.30u. met de metro naar het hikers-meeting point. Met de bus 2 uur rijden naar een nostalgisch nog niet gerestaureerd gedeelte van de muur. Een stoere tocht gewandeld op en langs de muur van zo'n 4 uur, maar ondanks dat vele anderen er veel getrainder en misschien professioneler uitzagen, hebben wij natuurlijk wel onze ‘Van-Haaster-Sportiviteit' laten zien en met de voorste gids de tocht bewandeld. We hadden daardoor gelijk het voordeel dat ze ons hier en daar wat vertelde over de muur. Jammer genoeg begon het tijdens het laatste stuk te regenen van zachtjes naar stromende regen.

Aan het eind van de wandeling kregen we een Chinese lunch in een klein dorpje bij een vrouwtje welke met het hele gezin voor ons aan het koken was, en tevens konden we daar even naar het toilet. Dat is ook een unieke ervaring: meestal een gat in de grond en (heel bizar) het is niet gebruikelijk om het gebruikte toiletpapier (waar je meestal zelf voor moet zorgen) door het toilet te spoelen dus..... in de prullenbak (en dat creëert vaak een bijbehorend luchtje in het toilet of nog erger in het aangrenzende restaurant). Voor kleine kinderen vanaf 1 jaar hebben ze nog iets anders bedacht, zij dragen broekjes met een flinke opening/sleet in de bilnaad zodat ze te alle tijden hun behoefte kunnen doen zonder dat ze uitgekleed hoeven te worden. Waarschijnlijk een effectieve zindelijkheid training. De terugreis was nog een hele toer omdat vele Chinezen op de zondagavond van een bezoek aan ouders op het platte land terugkeerde naar hun huis en werk in de stad dat in combinatie met hun rijstijl zorgt voor de nodige chaos op de weg.

Doodvermoeid na een intensieve dag weer heerlijk geslapen op ons harde bedje waar we ondertussen wel gewend aan raakten. Wij dachten echt dat we na een paar nachten met rugklachten op zouden staan maar eerlijk is eerlijk dat is niet gebeurd. 's Morgens naar Juliette gewandeld en met de metro op naar het Zomerpaleis, gelegen aan het Kunmingmeer. Ruim opgezet, veel steile trappen meerdere verblijven en een prachtige tempel van ‘vreugde en langleven'. Op het overdekte pad langs het water gelopen naar het Zuidmeer eiland voor een pauze in het heerlijke zonnetje. ´s Avonds hebben we ons record bereikt van ‘goedkoop eten' (minder dan 10 euro) , waar kan het ook anders, op het universiteit terrein in een van restaurants . Uiteraard zijn er voor de studenten restaurants beschikbaar waar de kosten nog lager zijn dan elders.

Dinsdag zonder Juliette op pad want er moest ook nog wat gestudeerd worden. We zijn met z'n drieën met de metro naar de ‘tempel van de hemelse vrede' gereisd. Volgens de aanbeveling het complex van zuid naar noord gewandeld. De symbolen van mens, aarde en hemel werden op 3 plekken aangegeven. Het geheel door mooie bloemen, rozen tuinen en bomen omringt. Omdat ons hotel ook een zwembad heeft, hebben we later op de dag, geprobeerd om de verplichte badmutsen te kopen maar zonder Juliette met haar kennis van Chinees is dat niet gelukt. Chinezen doen net of ze je niet zien als je ze in het Engels aanspreekt of schudden alleen ‘nee' met het hoofd, ze zijn heel erg verlegen. George was 's avonds toe aan een maaltje fastfood dus pizza gegeten in een winkelcentrum met veel internationale ketens. Ook lekker maar niet zo speciaal als de vorige avonden. Uiteindelijk hebben de mannen voor ‘t slapen toch nog even gezwommen met badmutsen gekocht in het hotel.

De laatste volle dag en ja wat ontbreekt er nog op het lijstje: shoppen! In de silk market, een gigantisch complex met 6 etages vol kleine winkeltjes, gerangschikt op de koopwaar hebben we onze ogen uitgekeken. Zonnebrillen bij zonnebrillen, tassen bij tassen, sieraden bij sieraden kleding....etc. De concurrentie is dus enorm (vooral omdat ze vaak bij de buurman hetzelfde verkopen). Maar dan komen de onderhandelingstalenten van de van Haasters naar boven en Juliette heeft het van geen vreemde (niet van haar moeder, haha) samen met haar woordje Chinees laat ze zich niet afzetten en gaat ze door tot ze haar doel bereikt heeft. Na het scoren van de nodige zonnebrillen, tassen, hoesjes, etuitjes, schilderij etc. nog even op naar de Wanfujing. Wouw alsof je na de metro Hong Kong binnen stapt! Hoge torenflats met enorm veel neon verlichting reclame/film screen op de gebouwen met grootse merken. Daar hebben we boven in een gebouw in een groot chinees restaurant echte ‘peking eend' gegeten zoals wij met kerst kalkoen eten. De eend wordt aan je tafel door een kok in dunne plakjes gesneden. Het was weer heerlijk?

Daarmee moesten we onze hereniging afsluiten. Een voor ons onvergetelijk gezellig weekje: dat wij even konden inzoomen in het grote China avontuur van Juliette.

Na een week waarin ‘de drie musketiers' eindelijk weer herenigd waren met de vierde kan ook deze d'Artagnan terugkijken op een fantastische week! Pap, mam en George, niet alleen bedankt voor de blog maar nog veel meer voor de gezelligheid, het was een top week!

Nog even een kleine huishoudelijke mededeling, mocht het zo zijn dat jullie af erover na denken dat het bij mij altijd later op de dag is dan bij jullie, dat is afgelopen weekend nog een uurtje meer geworden. In China doen we namelijk niet aan zomertijd waardoor het tijdverschil van zes naar zeven is uur gegaan. Dus als jullie om 12 uur 's avonds jullie bedje op zoeken, begint bij mij alweer een mooie nieuwe dag. En als jullie 's ochtends jullie bedje weer uitkomen, ben ik alweer halverwege mijn dag...

"Take only pictures; leave only footprints." - Unknown

Take only pictures and leave only footprints.And that is what we did! We bewandelden de paden die ons leidden naar de meest geweldige plekjes en namen foto's van wat nu geweldige herinneringen vormen.

Het begon allemaal met een treinreis van maar liefst 27 uur, en dat samen met een lichtelijk gestoorde Litouwer (Modestas), enigszins verwarde Fransman (Fred), goedlachse Deense (Dajana) en reislustige Nederlandse (Julia). Met z'n vijven op naar Zuid-China. De ruim 2000 kilometer lange reis brachten we door in de zogenaamde ‘hardsleeper', wat inhoud dat je met 66 man op 3-hoge stapelbedden verblijft, met dunne afscheidingen ertussen. Echter de privacy is ver te zoeken, iedereen loopt langs en gluurt even bij jou om de hoek.

Gelukkig kom je met een spel kaarten ver en daarnaast werd om 10 uur 's avonds het licht uitgedaan waardoor je niets anders kan dan je ogen te sluiten terwijl de schommelingen van de trein je in slaap wiegen. Eenmaal wakker geworden konden we genieten van de prachtige plaatjes achter het glas waar we de eerste akkervelden zagen waar boeren druk aan het ploegen en waar je de kinderen rond de kleine huisjes ziet rennen. Toen de trein stopte in Guilin gingen we snel op zoek naar ons hostel en daarna was het tijd voor lunch. Met gevulde maagjes stond ons eerste bezienswaardigheid te wachten; de Elephant Trunk Hill. Het was een goede eerste activiteit vooral toen we na de klim aan de waterkant zaten en de berg werd verlicht vanwege de vroege schemering. Zoals je kan zien is de naam van de berg te wijden aan z'n vorm; het moet namelijk een olifanten met een slurf voorstellen.

Al lopend door Guilin op weg terug zagen we dat het een drukke en toeristische plaats was, wat mede was veroorzaakt doordat het de laatste dagen van de Chinese vakantieperiode waren. Overal waren kleine kraampjes waar eten en souvenirs worden verkocht en 's avonds is de stad op z'n mooist als alles is verlicht.

De dag daarop begon met vier bussen. Bus één en twee gingen soepel; met Engels sprekende Chinezen kom je namelijk heel ver. Bus nummero drie was interessant. Nadat wij netjes een kaartje bij de balie hadden gekocht en in de zo goed als lege bus waren gestapt bleek dat zodra de bus de hoek om was gereden hij hier en daar mensen van de straat oppikte die waarschijnlijk wel iets minder betalen dan wij en waar de buschauffeur wellicht mooi van kan profiteren. Ook wordt de bus als koerier gebruikt, mensen laden spullen in die verderop door anderen weer worden meegenomen. Halverwege de reis zat de bus ondertussen zo vol dat kleine plastic krukjes in het gangpad werden gezet zodat iedereen kon zitten. Vanaf toen begon de hobbel-de-bobbel rit over een zandpad wat zo stoffig was dat de planten langs de weg er meer grijs dan groen uitzagen. We kwamen langs kleine dorpjes waar autogarages waren omgebouwd tot kleine winkeltjes en in de middle-of-nowhere zagen we fruitkraampjes waar ze het op de één of andere manier voor elkaar hadden gekregen om tl-buizen te plaatsen (en op de terugweg zag ik dat ze werkte). De laatste busreis gaf ons een klein voorproefje van wat er komen ging: RIJSTVELDEN !

Eerst klommen we omhoog langs de kraampjes van de locals waar van alles en nog wat werd verkocht, van kleren tot eten en van souvenirs tot speelgoed. Helaas was het bewolkt en het uitzicht was niet erg ver, waardoor het op de top van de berg niet heel spectaculaire was. Maar lager tussen de velden konden we lopen tussen de geelgekleurde rijstsprieten waar kleine werkschuurtjes de gele waas doorbraken, en we de massa toeristen van ons af hadden geschud. Met andere woorden, we hadden een heel mooi stukje China gevonden waar we met gemak een dag lang door heen konden wandelen.

Op dag drie reisden we af naar het zuiden van Guilin, waar we 's ochtends in Yangdi op een bamboo bootje stapten. Met onze neus in de zon en voetjes in het water voeren we op de Li-River tussen de de karstgebergte, door ons omgedoopt tot puntbergen, ‘hi-ha-holiday, wat een zomer gevoel!'. Uiteindelijk kwamen we aan in XingPing, waar de afbeelding van het 20yuan biljet is gemaakt. Al leek het er niet echt op, en was het ook niet het mooiste stukje van wat we hadden gezien die ochtend, we waren toch erg blij dat die 20 Renminbi ons tot dit mooie tripje had geïnspireerd.

De middag werd vervolgd met een fietstochtje in Yangshuo. Vanaf het moment dat we ons ‘off-track' bevonden werd het pas interessant. Met onze mountainbikes crosten we over de kleine zandweggentjes door het boerenlandschap en puntbergen. We zagen hoe (vooral de vrouwen) hard op het land aan het werk waren, en hun oogst naar het dorp brachten. Aan het einde van de rit zakte de roodkleurende zon tussen de bergen. Helaas kon geen camera de rode lucht achter de donkere punten vastleggen, dus helaas voor jullie kan ik het jullie niet laten zien, maar ik ben een mooie ‘memory picture rijker'. Net op tijd voor het donker en voordat één van de trappers van de fietsen het begaf waren we weer terug in het stadje. Waar de dag werd afgesloten met een verjaardagsmaaltijd voor Julia.

Conclusie van de eerste drie dagen in en rondom Guilin was dat we veel mooie dingen hadden gezien, en dat ondanks de vele toeristen die hierop af komen, het er allemaal nog supermooi uitzag en wij in ieder geval het gevoel hadden dat we als een van de weinige toeristen hier waren, maar dat komt ook omdat wij Chinese toeristen niet als mede toeristen tellen.

Bestemming twee was Sanjiang waarvoor we vier uur in bus moesten zitten over weer een hobbel weg. Ondertussen vroegen wij ons af waar de snelwegen of in ieder geval verharde wegen waren... maar uiteindelijk was de conclusie, er zijn hier zo weinig mensen met een privé auto dat dat misschien geen zin heeft. Mensen rijden met scooters of ze hebben een klein werkvrachtautootje. Dus pap, ik zou zeggen; auto's verkopen in Zuid-China zal nog een grote uitdaging zijn dan in Nederland.

We dachten dat we al het één en ander van het Chinese dorpsleven hadden gezien, maar aangekomen in Chengyang, een dorpje vlakbij Sanjiang viel dat in het niets. We zagen hier hoe de mannen op de velden bezig waren en de dames de plantresten tussen het net geoogste rijst verwijdereden. In alle paden in het dorp lagen de rijstkorrels te drogen. Rond een uur of vijf liepen we langs een basisschool waar de laatste kinderen nog op het schoolplein aan het spelen waren. We namen een kijkje in de klaslokalen waar nog met ‘gewone krijtboorden' wordt lesgegeven kinderen op houten krukjes achter een klein houten tafeltje in rijstjes achter elkaar zitten. En elk klaslokaal in bezit is van een joekel van tv. Verder kwamen we in het dorp ook midden in een optreden terecht waar een groep muziek maakten met bamboefluiten, waarvan één zo groot dat die door drie mensen bediend kon worden. Het leek erop alsof men hier nog behoorlijk zelfvoorzienend leeft. Eigen rijst, eigen groeten, eigen geslacht vlees, eigen gemaakte kleren, en natuurlijk eigen thee. Daarnaast zagen we ook geen enkele werktuigen waarmee men het werk verricht of de oogst naar huis bracht. Mensen gebruiken daarvoor een stok, meestal bamboe, met aan beide kanten een mand gevuld met de oogst. En aangezien er in het dorp vooral veel ouderen zijn het ook de ouderen die alles verplaatsen, met als gevolg dat ze allemaal met kromme ruggen lopen. Daarnaast zie je ook veel basisschoolkinderen; de oudere kinderen zitten waarschijnlijk elders op een middelbare school en de ouders van de kleine kinderen werken waarschijnlijk ergens in de stad waardoor opa en oma voor de kleinkinderen zorgen, dat is best gebruikelijk in China.

Het leek erop alsof in Sanjiang voor twee dagen terug in de tijd waren gegaan, want hoelang geleden is het dat het er in Nederland of Noordwijkerhout zo aan toe ging, dat men nog bij elkaar komt in een soort buurthuis om te kaarten en tv te kijken (en waar wij konden genieten van hoe mannen een spelletje aan het spelen waren), iedereen nog voor zijn eigen spullen en eten zorgt, de huizen door de dorpsbewoners van hout worden gemaakt en wij een kaartje moesten kopen om het dorp binnen te komen, maar dat kaartje daarna niet nodig hebben omdat, zo zei de hoteleigenaar, het hele dorp toch al weten dat wij er zijn en dat we een kaartje hebben. Ons hotelletje lag trouwens uitstekend, want toen we 's avonds de dag afsloten op een klein balkonnetje konden we uitkijken naar de ‘Wind and Rain' bridge, die zoals alles in China, 's avonds verlicht is.

Na deze twee dagen klommen we verder naar het noorden, we verbleven een nacht een de meest verschrikkelijke stad die we ooit gezien hadden; in twee woorden: vies en grijs (eigenlijk nog wel meer woorden, maar ik zal jullie het een en ander bespraren). Het was niet heel erg want we kwamen er laat aan en gingen 's ochtends weer op pad naar Hongjiang, the old business town, wat eigenlijk een beetje tegenviel. Het was een stuk kleiner dan gedacht en alle informatie was in Chinees waardoor we geen idee hadden waar we naar keken. Wat ook gold voor de menu kaarten in het plaatjes. Vandaar de tactiek: kijk wat anderen op tafel hebben en wijs aan wat er lekker uitziet. Het resultaat, een aantal goed gevulde maagjes.

Aan het eind van de dag verplaatsten we ons naar Fenghuang. Wat er veelbelovend uitzag voor de volgende dag. Het was een plaatsje wat onder vooral Chinese toeristen zeer geliefd was en dat was aan de volgende dingen te merken. Er waren ten eerste veel Chinese toeristen, maar ten tweede bleek ook dat Engels er niet bijzonder veel werd gebruikt, waardoor alle informatie die we konden krijgen in het Chinees was, zelfs de werknemers van ons international youth hostel konden ons niet veel verder helpen. Ook waren de bezienswaardigheden huizen van oude Chinese schrijvers, oude militairen et cetera wat ons weinig zei, al was het plaatsje zelf voor ons al leuk genoeg waardoor we de bezienswaardigheden niet echt nodig hadden. De laatste reden waarom het niet echt buitenland georiënteerd is, is dat wij een behoorlijke attractie vormden. En het bleef niet bij enkel leuke foto's maken (en daar waren ze hier en daar zo dankbaar voor dat ze ons sigaretten aanboden, dat is een Chinese gewoonte die wij eigenlijk vol dankbaarheid moeten aannemen), maar het hoogtepunt vond plaats toen wij langs het water liepen en er een paar bootjes langs kwamen varen en we uit verschillende hoeken ‘Hello, hello. Nice to meet you' hoorden komen. De camera's werden erbij gehaald en er werd volop naar ons gezwaaid. En op het moment dat we terugzwaaiden hoorden we gejoel. Ik heb me nog nooit als een dier in een dierentuin gevoeld, maar heb nu een idee hoe dat zou zijn...

Verder hebben wij ook een bootritje gemaakt, langs de houten huizen in het water van de Tuo River waarvan de veranda met houten palen boven het water wordt gehouden. Voor de mannen was het een extra leuke dag, ze leefden zich uit verkleed als Chinese soldaat, wat natuurlijk ook de nodige kijkers trok en 's avonds gingen we op hun verzoek ‘vers' te eten zoals ze daar vaak lijken te doen. Terwijl de dames binnen zaten kozen de heren buiten een heerlijke eend uit die vervolgens voor ons werd bereid. Na 45 minuten kwam er een schaal onze kant op met kleine stukjes eend. En het was verrukkelijk, maar het blijft een raar idee dat die eend een uur daarvoor nog samen met een andere eend in een hokje zat. Maarja, dit kan dan ook alleen in China.

Het reisavontuur werd afgesloten in Dehang. Via Jishou (waar tijdens het wachten onze schoenen werden gefixed en gepoest voor slecht een paar yuan) reden we met een bus die tevens ook als schoolbus functioneerde naar het plaatsje. Onze alleraardige gastvrouw stond ons al op te wachten bij de bus en bij aankomst maakte ze al een lekker kopje thee voor ons. Goede binnenkomer. De Inn, zoals ze het daar noemen, was bijzonder, net als alle andere huizen, en gebouwen. Je kunt namelijk overal zo naar binnen lopen zonder dat er deuren zijn. In het geval van de Inn loop je van de straat zo de keuken binnen (die zo goed als op de straat staat) zonder dat er een muur, raam of deur is. Aan de andere kant ziet het er meer uit als een veranda dan als een woonkamer, om dezelfde reden. Onze kamer had echter wel vier muren en een gewone deur, maar het raam bevatte enkel een muggennetje en geen glas. Met andere woorden, aangezien de zon niet z'n best deed werden we een beetje bang dat het ‘s avonds een beetje fris zou kunnen worden... Maar dat was een latere zorg, eerst zouden we een tochtje maken naar het Taiwen Platform. We hadden geen van allen een idee wat het precies was, maar al snel bleek dat wat we dachten een kleine wandeling te zijn, uitliep tot een behoorlijke klim naar de top van een klif. Helaas, de bewolking zat in de weg voor een geweldig uitzicht maar dat maakte onze trotsheid bovenop de klif er niet minder op, want zie de foto: geloof het of niet, maar ik stond bovenop die berg!

Na het eten en kaarten stond dan uitdaging twee voor die dag te wachten; de nacht. Gelukkig hielp een warme douche van te voren en het tegen elkaar schuiven van de bedden ons erdoor heen (met gemak!). Het zoontje van de gastvrouw slaapt trouwens elke nacht op de ‘veranda' in een bed van bij elkaar gezette stoelen met een matras erop en een deken, dus wij moesten ook maar niet zeuren)
De volgende dag hadden we een onaangename verrassing: regen. En waarom zou je dan niet meteen nog wat meer water opzoeken? Dus inderdaad wij gingen richting de watervallen! Met super-fashionable knalrode plastic regenjassen gingen we op pad. En je raad het al, het stopte natuurlijk met regenen. Maar mij hoorde je niet klagen hoor! We kwamen allereerst bij de Nine Dragons Waterval die met 216 meter tot een van de langste watervallen van China behoord. Helaas is het regenseizoen pas over een half jaar waardoor en niet heel veel water naar beneden viel, maar dat maakte het er niet veel minder spectaculair door.

Het hoogtepunt moest nog komen, na er eerst drie keer straal voorbij te zijn gelopen vonden we eindelijk de afslag richting de Liúshag Waterval verstopt in de Bush-bush. Op kleine, gladde, glibberige paadjes klommen we langs de waterval naar boven en het leek alsof in een tropisch resort waren aangekomen, zonder dat we iemand anders tegen kwamen, het was een geweldig mooi paradijs!

Na nog een beetje souvernier shopping kwam langzaam het besef dat ons reisje er zo goed als op zat. De tassen werden weer gepakt en zondagochtend vroeg begon onze lange terugreis naar Beijing. Nu kunnen we terugdenken op geslaagde reis naar een mooie omgeving waar we een kijkje kregen in het simpele Chinese leven; iets wat in Beijing heel anders is.

Dit was dan het verhaal van de achtergelaten voetstappen in Guangxi en Hunan. Om meer te weten te komen over de meegenomen plaatjes moet je natuurlijk onder het kopje foto's kijken.

Voor deze week er verder geen spannende dingen, behalve dat ik vrijdag bezoek krijg! Voor de drie gelukkigen die mij een week mogen vergezellen; bereid je alvast (mentaal) voor op het volgende:
- Roggelende mensen op straat
- Elke dag eten met stokjes
- Toiletten, die je eerder een gat in de grond noemt
- Schreeuwende mensen
- Rotzooi op straat
- Spicy food
- Kinderen die overal (zelfs op straat, in de douches van het zwembad of gewoon in de bus) hun behoeften doen; zonder dat een Chinees daarvan opkijkt

Maar daar tegenover staat wel een week vol met mooie ervaringen, lekkers en gezelligheid?

Yesterday is history. Tomorrow is a mystery. And today? Today is a gift. That's why we call it the present. - Babatunde Olatunji

Zoals al aangekondigd stond mij deze week het een en ander te wachten. En het was de laatste dagen al een beetje te merken; het grandveld werd opgeknapt, mensen, zowel ‘gewone' mensen als mensen in pak door elkaar, waren aan het oefen om goed te marcheren, grote ballonnen hingen naast het sportveld, nieuwe lantaarnpalen, soldaten die speciale trainingen hadden, en allerlei vlaggen. En dat allemaal voor de festiviteiten van begin oktober.

Maar voor niks gaat de zon op en dat geld ook voor de studenten hier. Want aangezien wij een aantal dagen vrij krijgen moeten we ook iets extra's doen. In dit geval lessen in het weekend inhalen. En natuurlijk ben ik de gelukkige om om acht uur 's ochtends te worden verwacht voor twee en een half uur management of information systems! Holladijee! Laten we het er maar op houden dat dit bij de China Experience hoort en dat het niet voor niks is.

Zondag wat het tevens ook Mid-Autum oftewel Moonfestival, zoals eerder verteld is het vergelijkbaar met Thanksgiving waar familie bij elkaar komt en samen eet. Jullie westerlingen zouden op zo'n avond misschien de kans grijpen om lekker uit eten te gaan, maar wij besloten juist het tegenovergestelde, wat een unieke ervaring is. Zo'n bijzondere ervaring begint natuurlijk met boodschappen doen, een hele klus tussen allemaal chinezen die ook aan last-minute shopping deden. Uiteindelijk met een gevulde kar vol pasta, brood en kaas en wijn (oh oh oh wat is dat een unicum!) begaven we ons terug naar de keuken waar we met één kookpit aan de gang konden. De maaltijd was overheerlijk en werd toepasselijk afgesloten met moon cakejes. Het was een avond waarop je weer waardeert hoe fijn het is om gewoon thuis te eten, ook al is de sfeerverlichting niet meer dan een tl-buis wat de sfeer niet echt bevorderd.

Yesterday is history
Als is 1 Oktober alweer eergister, het is wel een ‘historische dag' en na Chinees Nieuwjaar misschien wel de grootste festiviteit van het jaar. Het is de nationale dag waarin de verjaardag van het land wordt gevierd, wat dit jaar alweer de 63e verjaardag is. Helaas geen ‘5e of ‘10e verjaardag want dat zou vele parades en vuurwerkshows inhouden.
Voordat we 's middags richting de stad gingen, eerst met Caroline naar de kapper... Er werd ons verteld dat Chinezen niet echt gewend zijn aan ‘ons' haar, aangezien dat van hen veel dikker en stugger is. Maar dat viel gelukkig wel mee. Er was enkel wel een ander obstakel, hoe leg je een Chinese kapper uit hoe je je haar geknipt wilt hebben, wat laagjes zijn, dat je langer of korter wilt, en dan wordt het helemaal lastig als ze geen spiegel achter houden om te kijken of de lengte goed is. Dus misschien met iets korter haar dan gepland, 20 yuan lichter (ongeveer €2,50) en met een lekker gewassen en ontspannen hoofdje, kwamen we anderhalf uur later de kapsalon weer uitlopen.

Daarna begaven we ons naar Tianamensquare, dat was volgens de Chinezen ‘the place to be', al gaan velen er zelf niet naar toe omdat het veeeeeel en veeeel te druk is daar. En dat was het ook. Metrostations waren mierenhol vol kriejoelende mensen die zich allemaal begaven naar dezelfde plek. Wat eigenlijk wel verbazend is, is dat het plein enkel is versierd met bloemen en dat dat voldoende is om zo veel mensen aan te trekken. Voor de Chinezen is het meer een teken van trots en waardering voor hun land.

In Nederland zal dat denk ik nooit zoveel mensen naar één plek brengen, wij willen vermaak, muziek, of wat dan ook. Uiteindelijk moet ik ook eerlijk toegeven dat ik me wel bijzonder heb vermaakt, omdat het gewoon leuk blijft om zoveel Chinezen bij elkaar te zien. Verder hebben we ook de ideale gadget voor onze trip gescoord, een typisch Chinees petje die ons hoofdje goed zal beschermen tegen de vele zon..

Today is a Present
Dinsdag was de enige normale dag, maar vandaag was een cadeautje van de universiteit. De universiteit is namelijk 75 jaar geworden. En ook dat kon niet onopgemerkt voorbij gaan. Vanmiddag hebben we een tochtje universiteit gemaakt en het er waren overal kraampjes waar verenigingen werden vertegenwoordigd, de Chinese cultuur vereniging, astrologie vereniging, reis vereniging, vereniging voor koreanen, Chinese-hip-hop-dans vereniging en ga maar door. Ook was er een grote parade op het sportveld, waar ook de eerste jaars (verplicht) een optreden moesten doen. Een meisje vertelde ons dat ze waren verdeeld in verschillende groepen; tai chi, taekwondo , en een soldaten en ze een maand lang hebben voorbereid voor deze dag. We hebben even gekeken naar de taewondo performance, en het zag er erg goed uit. Honderden studenten die precies (of bijna precies) dezelfde bewegingen uitvoerden en een paar die toch wel even in nog geen minuut zo'n 30 plankjes konden breken indrukwekkende schop bewegingen. Verder hebben we een onze maagjes kunnen vullen met internationale gerechtjes op de foodmarket. Het gaf een beetje een Koninginnedag gevoel waarbij je langs allemaal kraampjes loopt om te kijken wat ze overal hebben, wat een hele gezellige en gemoedelijke sfeer gaf op de universiteit.

De dag werd afgesloten met een hele grote performance. Gister hadden we er al drie uur voor in de rij gestaan om de kaartjes te bemachtigen dus de verwachtingen lagen hoog. En we hebben ervan genoten. Nadat er eerst een run op de stoelen was toen de bewaking (of ik kan beter toezichthouders zeggen) de dingende chinezen niet meer in de hand hadden) begon de show. Het bestond uit leuke filmpjes wat erg grappig was (voor zover wij het konden volgen), dansoptreden en veel zang. Hierdoor kregen we meteen een kijkje in wat chinezen voor muziek smaak hebben. Er was verrassend veel klassiek met hoge noten, maar wat in de helft van de gevallen werd ondersteund met een lekker deuntje wat een super gaaf effect gaf. Ook kwamen er een paar Chinese ‘oldies voorbij waarbij de chinezen met volle borst meezongen. Ben je nieuwsgierig, kijk bij mijn linklijst daar staan twee youtube linkjes. Het hoogtepunt uiteindelijk was misschien nog wel toen de university president een liedje ging zingen op aandringen van de presentatoren en het publiek.

Tomorrow is a mystery
Het hoogtepunt van mijn vakantie begint morgen: Twaalf dagen reizen. Of eigenlijk overmorgen want morgen begint met een 28 uur lange treinreis. Maar als we uitstappen komen we in het zonnige zuiden tussen de bergen, rivieren, rijstvelden, oude steden en wie weet wat nog meer..
De komende tijd zal er dus een behoorlijke ruisstilte te merken zijn van mijn kant, maar daarna zal ik jullie bombarderen met geweldige verhalen en prachtige foto's, dat is beloofd!

“The road of life can only reveal itself as it is traveled; each turn in the road reveals a surprise.” – Unknown

Hi ha ni hao, hi ha hallo

Vrijdagavond, na het boeken van ons treinticket naar Guilin (jazeker dat ligt in zuid-china!) belde mijn Chinese buddy Christina op. Ze vroeg of ik toevallig die van plan was om naar de ‘English Corner' te komen waar ik haar en haar vrienden zou kunnen ontmoeten. De English Corner is op een plein op de campus waar elke vrijdagavond zeker wel honderd studenten bij elkaar komen. Het zijn vooral veel chinezen die de kans grijpen om in contact met een internationaal persoon te komen. Niet alleen om een ‘English-teacher' of language-buddy te vinden, maar ook om hier nieuwe vrienden te maken. Want Chinese studenten doen zeer hun best om een buitenlandse mattie te vinden, en voelen zich in sommige gevallen zelfs vereerd.

Als internationale student wordt je bij de English Corner dan ook behandeld als een superstar, de chinezen komen op je af, stellen je vragen, willen je telefoonnummer etc. Naast dat dit een hele bijzondere ervaring is als je daar als internationale student loopt, is er nog iets opmerkelijks daar te vinden. Er lopen namelijk ook missionarissen rond, die ongetwijfeld met andere doeleinden aanwezig zijn dan de studenten.

Ik had met Christina daar vlakbij afgesproken aangezien we beiden niet perse naar de English Corner hoefden. We maakte een wandeling over de Campus en ze vertelde mij het een en ander over de Chinese festiviteiten die er aan gaan komen. Zo ook over de Moon-Cake Festival, wat voornamelijk inhoud dat familie bij elkaar komt op de dag waarop de volle maan het helderst is (al is het maar de vraag of je dat hier kunt zien) onder het genot van heerlijke Moon-Cakes. Toen vertelde Christina mij dat ze een pakket met Moon-Cakes had gehad en dat ze er ook nog een voor mij had, zodoende liepen we naar haar gebouw waar zij de Cakes zou halen. Terwijl ik buiten te wachten stond, kwam ik tot de conclusie dat het blijkbaar ‘shower-time' was. Waarschijnlijk zijn de douchegebouwen, waar de Chinese studenten gebruik van moeten maken, rond dit tijdstip voorzien van warmwater. Ja, het is inderdaad waar dat er een groot verschil is tussen hoe de internationale en Chinese studenten leven op de campus, want ik beschik over de luxe van een eigen douche met 24/7 warm water. Echter opvallend was dat de dames die gingen douchen niet alleen makkelijk te herkennen waren vanwege hun mandjes met zeep en shampoo, maar ook omdat ze in de meesten voor het gemak alvast hun pyjama hadden aangetrokken voor het douchen, op zich niet heel gek want daarna kan je zo je bedje induiken, maar als je eerst een stuk over de campus moet lopen in je pyjama... Vooral als je bedenkt dat een pyjama voor een Chinees meisje (van mijn leeftijd) een bloemetjes nachtjapon is met tierelantijntjes of knalroze setje bestaande uit een warm T-shirt en bijpassende lange broek met een afbeelding van een beer erop. Met andere woorden ik heb mijn ogen uitgekeken terwijl Christina even de cakejes ging halen. Die overigens overheerlijk waren! Ik had er een gekregen die gevuld was met gestampte zwarte bonen en noten, een zeer geliefde smaak hier in China... jammie :)

Voor het weekend stond er weer iets leuks gepland: op naar het einde van de muur en het STRAND? En al zou je misschien zeggen dat Beijing aardig in de buurt van de kust ligt, is dat toch een treintripje van 3 uur. Met 15 man gingen we twee dagen op pad, wat een weekend vol verrassingen zou gaan worden. Zaterdag was de dag met iets minder goede verrassingen: een bus die niet reed, taxichauffeurs die ons (expres) naar een verkeerd hotel brachten wat ons nog verder van ons eindpunt bracht, googlemaps die ons naar een niet bestaande locatie bracht, de hotel-receptioniste die ons aan de telefoon niet in het Engels kon helpen. En toen we wel waren aangekomen (wat eindelijk al een klein wonder was) bleek vijf man personeel net voldoende te zijn om ons je juiste kamers toe te wijzen, die echter het een en ander misten en waarvan er een bij was die stonk. Maar uiteindelijk met een Chinese-cursus op zak (ik kan nu zeker de voordelen van mijn Chinese lessen merken), een linkerhand, een rechter hand, geduld en de lonely planet (Nien, de term Holy planet is ook hier vaak genoeg van toepassing!) hebben we alles voor elkaar gekregen.

Iets later dus dan in eerste instantie gepland vertrokken we naar het strand in Laolongtou. Ondanks dat het geen strandweer was hebben we kunnen genieten van de zeelucht en het zand tussen de tenen. Laolongtou is tevens niet zomaar een strand, het is het punt waar de muur eindigt in de zee

Toen de zon begon te zakken achter de bergen, besloten we om te vertrekken. Het was ongeveer kwart over zes, en wat bleek het park sluit om zes uur. Dus om de dag compleet te maken waren de hekken al dicht... Gelukkig was er nog een man die ons wees waar we eruit konden, maar iedereen hand ondertussen wel zweethandjes gekregen en een paar doemscenario's naar boven gehaald. Na zo'n enerverende dag was het voor de meesten na een uitgebreid diner en nog een drankje tijd om de kaarsjes uit te blazen en te genieten van een zacht bedje.

En dat was maar goed ook, de volgende dag verzamelden we om acht uur om te gaan ontbijten. Vervolgens vertrokken we naar de Chinese muur in Jiao Shan. Daar stond ons een zware tocht naar boven te wachten, die écht heel stijl was met vele ongelijke treden. Maar hoe goed voelt het dan om na ongeveer een uur op de wachttoren uit te komen en met een trost gevoel en een mooi uitzicht te genieten van een pauze. Helaas was de lucht niet helemaal helder die dag waardoor het uitzicht niet optimaal was, maar dat maakt dan niet uit.

Vanaf daar konden we verder lopen naar de andere kant van de berg waar je uiteindelijk bij een oud boeddhistisch klooster uitkomt met vlakbij het uitzicht over een groot meer in het dal.
's Middags hadden we nog even tijd om het plaatsje zelf te ontdekken, waardoor we uiteindelijk een leuke verrassing tegenkwamen, we belandden namelijk op een lokale enigszins verstopte markt, waar van alles werd verkocht, kruiden, fruit en groente, noodles, cakejes kippen (dead or alive), stinkende vis, en noem maar op. Er werd nog op de oude manier gewogen met een schaal aan de ene kant van een stok en gewichten aan de andere kant en vlees resten werden op straat gegooid wat niet heel fraai is om te zien.

Het begon toen uiteindelijk te spetteren, wat eigenlijk een grote meevaller was aangezien er voor het hele weekend regen was voorspeld. Een andere ‘good surprise' was de luxe trein waar we een paar uur in konden vertoeven, met veeeel beenruimte. Eenmaal aangekomen was meteen duidelijk dat we weer in de Noordelijke Hoofdstad waren; veel mensen, verlichting op alle gebouwen en misschien nog wel het meest kenmerkend de smog. Die is trouwens de laatste week al behoorlijk slecht maar gisteravond blijkbaar gerezen tot een AirQualityIdex of 209 microgram fijnstof per m3 lucht. Ter vergelijking, in Nederland maken we ons al druk als een meting boven de 25 microgram uitkomt. (onder tussen is het weer een stuk beter nadat we eindelijk een regenbui hadden, ben nog nooit zo blij geweest met een beetje regen)

We besloten om de dag af te sluiten met ‘streetfood', wat bestond uit een heerlijke maaltijd met aardappel, aubergine, sla, vlees en zelfs inktvis op een stokje. Het was echt verrukkelijk en een goede afsluiting van dit weekend ‘full of good and bad surprises' :)

Verder bestond deze week uit niet veel vernieuwde dingen, vooral omdat volgende week hectisch zal worden. Maar we hebben wel eindelijk een ‘welcome party' gehad. En daarbij denk je natuurlijk aan een aantal internationale studenten die een avondje ergens staat te swingen op Chinese muziek, maar nee. In Beijing was dat om 12 uur 's middags spelletjes doen. Wat overigens wel gezellig was. Uiteindelijk met een gewonnen Moon-cake en een ander speelgoed item naar huis gegaan, George dat speelgoedding bewaar ik voor jou want hij is eigenlijk best cool en ik denk dat jij dat ding wel kan waarderen. Wat jij ook wel zou kunnen waarderen was de film waar ik donderdag avond was beland. The Expendables, degenen die mij een beetje kennen en de film ook, weten dat dat niet de beste combinatie is. Maar goed, aangezien de keuze uit Engelse film niet heel groot was, en het toch best vermakelijk was om te zien hoe geweldig de rest het allemaal vond, was het zo erg nog niet. Maar mocht er een vervolg komen, sla ik die liever over.
Wat ik niet over ga slaan is de festiviteiten die er de komende dagen aan gaan komen... Maar daarover, lieve lezers, kunnen jullie de volgende keer lezen :)

“Travelers never think that they are the foreigners” - Mason Cooley

Het verhaal achter mijn wekker die donderdagochtend om half zes 's ochtends afging begint een week eerder. De Finse uitwisselingsstudenten vertelden ons namelijk dat zij verplicht zijn zich te registreren bij hun Ambassade in China voor het geval dat er hier iets gebeurd. Wij begonnen ons daarmee af te vragen hoe dat bij ons zit. Op internet vonden we echter dat dat voor ons niet verplicht is, maar we vonden nog meer. Op de website van de Nederlandse ambassade in Peking kwamen we namelijk foto's van Sinterklaas tegen. En dan gaat het Nederlandse bloed kruipen waar het niet gaan kan. Zodoende besloten wij een email te sturen naar de Ambassade om hierover te informeren. Toen wij later antwoord kregen werden we uitgenodigd voor het ‘verkiezingsontbijt' op de Ambassade van zes uur tot half negen donderdagochtend. Voor de niet snelle rekenaars, dan is het tussen twaalf en half drie 's nachts in Nederland in de nacht van woensdag op donderdag, het moment dus dat de gemeente-uitslagen binnenkomen. Verder was er ook een hoogleraar politicologie aanwezig op de vroege ochtend die ons alle ins en outs zou vertellen. Samen met Edwin (van mijn Universiteit) en Julia (van de universiteit van Groningen) besloten we om ernaar toe te gaan, omdat we stiekem best nieuwsgierig waren naar hoe het daar zou zijn. En natuurlijk hoopten ook op een heerlijke boterham met hagelslag!

Dus donderdag ochtend ongeveer half zeven kwamen wij aan op de ambassade, we hadden het begin gemist maar konden op een groot scherm wel alvast de uitslag van de Nederlandse expats in Beijing zien. Niet geheel verrassend was er hier voornamelijk op de VVD en D66 gestemd, wat nog meer werd bevestigd toen we later alle ‘rrr'-en hoorden rollen door de zaal en de aardappelen bijna uit alle monden vielen. Helaas geen boterhammen met pindakaas of hagelslag, maar kaas was aanwezig dus blije gezichten op ons gezicht. Verder was er zelfs een journalist aanwezig van de NOS, gelukkig werden wij op de vroege ochtend niet geïnterviewd of wat dan ook maar ze heeft wel een klein verslagje geschreven. Het gaat overigens niet helemaal over het verkiezingsontbijt maar de foto die erbij zit hoort er wel bij:http://nos.nl/artikel/418181-chinezen-leren-van-verkiezingen.html

Die middag hadden we ook college, een redelijk groot college zelfs voor Chinese normen (deze normen zijn eigenlijk slechts gebaseerd op de drie klassen die ik deze week heb, dus of ik het echt normen mag noemen weet ik niet, maar toch). De klas was namelijk gevuld met ongeveer 60 man. Het begon al goed, er bleek ook een Chinese versie van dit vak te zijn, dus de Chinezen die niet voldoende Engelse kennis hebben om het vak te volgen konden gaan. Maar dan moest er wel eerst een aantal keer door de docent verteld worden dat hij daar niet beledigd door zou worden. Uiteindelijk slechts zorgde dit nieuws voor slecht een vermindering van twee studenten. Daarna begon de les al bijzonder pittig.. Nee tuurlijk niet, zo is geen een vak tot nu toe hier begonnen. We kregen de taak om in groepjes onszelf voor te stellen, te vertellen wat je favoriete land was (je mocht je eigen land niet noemen), wat we willen gaan doen na ons afstuderen en waarom dit vak van belang is. Dat deden we. Vervolgens werd gevraagd of elk groepje één van de leden wilde introduceren, dat werd uiteindelijk gedaan door een internationale student. Daarna mocht een ander groepje. En zoals altijd houden de Chinezen braaf hun mond en verschuilen zich achter elkaar. Dus zodoende trekken de internationale studenten weer hun mond open. Net zoals de keer daarop. Wanneer de docent daarna vraagt of ook een groepje uit het midden (waar alle Chinese studenten zitten) een groepslid wilt introduceren, waarop een Chinese student zegt dat de meeste Chinese studenten ontmoedigd zijn doordat de internationale studenten eerst aan het woord werden gelaten en dat maakt de Chinese studenten onzeker zijn over hun Engels. Wij, ‘de internationale studenten' dachten daarop natuurlijk weer; als je onzeker bent over je Engels waarom ga je dan niet naar de Chinese versie van dit vak? Toen kwam onze professor uiteindelijk met de opmerking 'Everyone who is too nervous to speak please raise your hand'. Maar verwacht ook maar niet dat Chinezen dat wel hun hand zullen opsteken. Uiteindelijk waren er twee dappere Chinezen in ons midden die het aandurfden. Hoe het verder zal gaan met dit vak en ook met de andere vakken wordt afwachten, maar het wordt wel interessant aangezien voor veel vakken ‘participation in class' meetelt voor je cijfer. Dus ergens verwachten we wel dat er we het een keer zullen meemaken dat mijn spleet ogende klasgenootjes hun commentaar geven op de les. Tot die tijd, zullen de misschien iets te goed gebekte voornamelijk Europese studenten de stilte in de klas bestrijden.

Die avond heb ik eindelijk eens een kijkje in de keuken van de Chinese verleidingstactieken mogen kijken, als je dat in ieder geval zo mag noemen. Vlak voordat we gingen eten kreeg namelijk een smsje van een vreemd nummer met daarin de volgende vraag Excuse me,are u from Netherlands? Van zo'n berichtje raakte ik toch wel nieuwsgierig, dus ik vraag deze betreffende persoon met wie ik te maken heb. Waarop mij kort daarna wordt verteld dat deze jongeman een masterstudent is die ik (blijkbaar) bij de registratie dag heb gezien want zo zegt hij just remember ur number in ur form. Hope u will not angry with that ? . Even voor we verder gaan, Ik had 0,0 idee wie dat was, maar aangezien de registratiedag alweer ruim een week geleden had plaatsgevonden kon dat misschien ook aan mij liggen. Later legde hij mij (voor de duidelijkheid nog steeds via de sms) uit dat ik heb bij de laatste stap was ‘tegengekomen' en hij een blauw t-shirt aan had. Ook had nog wel wat tips voor me om in Beijing te bezichtigen dus misschien konden we wel een keer afspreken.

Mijn eerste verbazing was eigenlijk dat hij nog steeds wist welk t-shirt hij aan had een week geleden, maar daarna begon het te dagen dat dit dus een van de Chinese verleidingsstrategieën zou kunnen zijn. Wat kort daarna werd bevestigd, er waren namelijk meer meisjes benaderd op dezelfde manier door een jongen die hun telefoonnummer bij de registratie dag had onderschept. Wat natuurlijk verklaard waarom ik geen idee had wie deze knul was, maar ook wel bijzonder lachwekkend om te zien hoe deze jongens geen praatje met iemand durven te maken maar wel een week later durven te smsen.

Op vrijdag heb ik eindelijk het plein van de hemelse vrede ontdekt met daglicht. Alles staat er in het teken van hoe geweldig China wel niet is; grote schermen met de hoogtepunten en mooiste bezienswaardigheden van het land, en omringt door allerlei belangrijke gebouwen. Maar het blijft toch voornamelijk de historische gebeurtenissen die het plein zo bijzonder maken. Hartstikke groot was het wel, want er schijnen wel minstens een miljoen mensen op dit plein te passen. waardoor het bijna lijkt dat het helemaal niet zo heel druk is op het plein. Maar daarnaast vind je ook alleen aar toeristen op het plein, een echte local heeft er ook niks te zoeken. Het is ook omringt met hekken, metaaldetectorpoortjes en beveiliging, dus je kunt niet zomaar even via dit plein van de ene plek naar de andere.

Over bewaking en veiligheid gesproken, vanuit een aantal hoeken heb ik de vraag gekregen wat ik meekrijg van het Japan-China conflict. Voor de niet-nieuws-volgers: Japan heeft onlangs eilanden van Japanse particulieren gekocht terwijl China claimt dat die van hun zijn. China stuurde daarom een aan kustwachtersbootjes naar deze onbewoonde eilanden met daaronder een mooie gasvoorraad, waarna het conflict tussen de landen (opnieuw) oplaaide. Naast de gunstige hulpbronnen die er liggen, wordt hiermee ook het oorlogsverleden tussen de twee landen weer naar boven gehaald. Daarnaast geldt voor beide landen dat ze niet willen overgeven tegenover de andere partij om op die manier een sterk imago te houden en economisch/politiek gezichtsverlies te voorkomen. Wat jullie waarschijnlijk hebben meegekregen zijn de protesten bij de Japanse ambassade en misschien ook wel dat Japanse bedrijven hun fabrieken in China tijdelijk hebben gesloten.

In eerste instantie kregen wij, exchange studenten, er niet heel veel van mee. Maar toch wordt het hier ook meer en meer een issue. Voor mij begon het na terugkomst van boodschappen toen ik een kleine studentendemonstratie tegen het lijf liep op de campus. waar Chinese studenten met spandoeken en Chinese vlaggen rondliepen. Na even rondvragen kwam ik erachter dat ze riepen dat de eilandengroep tot de Chinezen behoord en dat de Japanners van daar weg moeten. Maar daarbij werd me ook verteld dat een Japanner zich hierdoor behoorlijk beledigd zou voelen.

Een paar dagen later zagen we een muurschildering op de campus:

De tekst die er staat betekend ‘Diaoyu [Chinese naam van de eilanden] huil niet, China is er om jullie te beschermen. De Diaoyu eilanden horen bij China'. Ik ben benieuwd hoelang dit blijft staan. Behalve dit merk ik er verder niks van, behalve dat het wel een interessant onderwerp is om over te hebben en te bedenken wat ermee zal gebeuren. Ook is het best bijzonder dat er zo veel demonstraties zijn, dat is namelijk niet iets typisch Chinees. Normaal wordt het niet toegestaan en al helemaal niet op de televisie wordt uitgezonden, wat dit keer wel het geval blijkt te zijn. Natuurlijk gaat het in dit geval om een pro-china protest, maar wie weet waar men de volgende keer om wilt demonstreren.

Na een verdere rustige zaterdag was het op zondag tijd voor de Zoo! Van te voren was mij verteld dat de dierentuinen in China nogal anders zijn dan dat wij gewend zijn, daarmee bedoel ik vooral dat de dieren een stuk minder goed worden verzorgd en dat de hokken er een stuk slechter uit zien dan dat wij gewend zijn. Toch viel me dat behoorlijk mee, enkele dieren hebben slechts een hok wat bestaat uit beton, maar meestal was er wel iets van bomen, klimrekken, water en droog gras te vinden in de hokken. Wat vooral erg vermakelijk was waren de Chinezen zelf in die in de dierentuin liepen en erg opgewonden raakten bij het zien van Panda's en Pinguïns. Vooral de Panda's is een ‘big thing' hier in China je komt namelijk niet alleen binnen de hekken van de zoo Panda gadgets tegen, maar écht overal in het land. Wij werden uiteindelijk ook lichtelijk ‘excited' om de Panda's te zien, en dat hebben we dan uiteindelijk ook wel even op de gevoelige plaat vastgelegd.

De dag hebben we afgesloten zoals een échte Chinees dat ook zou doen: een Tai Chi workout! Als je niet beter zou weten dan het alleen ooit gezien te hebben, zou je denken dat het niks voorsteld: heel langzaam door je knieën zakken en op het zelfde tempo je met je arme zwaaien. Maar toch wilden we het keer proberen. Dus met nog drie anderen ging ik naar het sportveld waar blijkbaar elke avond een man komt Tai-chi-en met wie je mee kunt doen. Het was echter zondag, en we konden de man nergens vinden. Daarom besloten we iemand anders aan te spreken die ook bezig was met tai chi en vroegen hem of we mee mochten doen. Hij heeft ons toen een half uurtje instructies gegeven. Ondanks dat het tempo echt niet hoog ligt, is het best een beetje zwaar. Ga maar eens een kwartier door je knieën staan met je armen in de lucht. Ik denk dat je dan wel een idee krijgt van wat het inhoud. Het was in ieder geval leuk en ik denk dat we het nog wel een keertje gaan doen.

Deze week werd verblijd met mijn eerste post in China, familie Roeleveld en vd Voort, hartstikke bedankt!! De kaarten hangen boven mijn bureau waar ze mijn kamer een opleuken!

Verder is het tot nu toe een rustige week. Maar vervelen doe ik nog zeker niet.. Vooral niet als je hier op de universiteit nog het een en ander moet regelen; voor de juiste boeken moet je ongeveer 5 keer naar de boekwinkel, voor een studentenkaart heb je gemiddeld 4 pogingen nodig voordat je die in je handen hebt (dat hoop ik immers, over twee dagen mag ik terugkomen voor de vierde keer). Maar zoals vaker geldt, alles went. En ondanks dat de chinezen mij, en de mensen om mij heen, deze week meerdere keren hebben verbaasd, kan ik ook steeds vaker verklaren of je raakt er op z'n minst aan gewend. Al zullen we, de exchange studenten, voorlopig nog wel Chinese-verrassingen tegen komen, omdat dingen hier nou eenmaal anders werken dan in Europa. Maar dat geldt andersom misschien net zo.

“We live in a fast-paced society. Walking slows us down.” - Robert Sweetgall

Het ontvangst op Renmin Uuniveristy China (RUC) was net zo hartelijk als op BLCU, regen, regen, en nog meer regen. En zoals altijd als het hier regent, regent het goed. Wat betekende dat ook onze zaterdagmiddag plannen in het water vielen. Maar er is nog een overeenkomst tussen het begin op beide universiteiten, want in beide keren begonnen met een bezoek aan café Helens. Edwin en ik hadden via facebook ongeveer 25 mensen op getrommeld om wat te gaan drinken. En met die groep zijn we uiteindelijk in dezelfde bar beland. Het was een aardig groot succes aangezien we daar heel wat mensen hebben leren kennen en een leuke avond hebben gehad.

Op maandag begon hier de registratie, dat was vooral een dag van veel wachten en geduld. Maar die tijd kan natuurlijk ook worden gespendeerd met een beetje socializen hier en daar en dat gebeurde dan ook volop. Die middag zijn we met een groep van acht mensen naar de Hutongs en Houhai lakes gegaan, waar ik een aantal weken geleden ook was geweest, maar het gebied is groot genoeg om nieuwe straatjes en steegjes te ontdekken. Na een tijdje waren we de helft kwijt geraakt en bleef ik met Caroline (Fins), Steven en Chris over (twee in Maastricht studerende Duitsters). Nadat we de Bell tower en de Drum tower hadden gezien vonden we het wel tijd om onze maagjes te verwennen met een lekker maaltijd. Na een kleine zoektocht hadden we best prima plekje gevonden en ook wat lekker dingetjes besteld, met kip, rijst, kongpao, lam, spinazie, rundvlees maar toen kregen we opeens een boord voorgeschoteld met zwarte rubberachtige slierten met witte puntjes erop, wat rook als iets visachtigs...

Natuurlijk wilden wij weten wat dat was, dus Fuwuyuan!! (als je hier de ober nodig hebt, roep je gewoon keihard ‘Ober!') En ze wees op de kaart de ‘Beijing favoured Beef/Lamp Tripe' aan. Bij het bestellen van dat gerecht dachten wij wat kan er nou mis zijn als je lamsvlees en koeienvlees met een lekker plaatstelijk smaakje hebt, en daarnaast was het ook het duurste van de kaart dus dat moest toch het proberen waard zijn... En ja ik kan je vertellen, de mate waarin de schorpioenen meevielen omdat ze enkel naar olie smaakten, in die mate was dit verschrikkelijk vies! Bah, het smaakte een beetje naar vieze vis en de glibberige textuur erbij maakt het er ook niet beter op. Dus hebben we dit boordje snel aan de kant gezet en maar geprobeerd te genieten van de andere boorden, die overigens een hoop goed maakten.

Vlak voor we vertrokken zagen we twee Chinese meisjes achter ons zitten die hetzelfde besteld hadden. Hun Engels was gelukkig goed genoeg om ons uit te leggen wat het precies was wat we in ons buikje hadden zitten. Voor degenen die net als wij geen idee heeft wat ‘tripe' betekend zal ik het toch maar vertellen, we hebben die avond gesmuld koeien en lamsmaag... Toen we dat te horen kregen begonnen Caroline, Simon en ik keihard te lachen, maar Chris kleurde daarentegen een beetje groen. We zijn maar snel vertrokken en hebben een pakje kauwgom gekocht om alle mogelijke maag-smaken uit onze mond te verwijderen. Gelukkig is niemand van ons er echt ziek van geworden. Maar het idee dat je een maag in je maag hebt zitten blijft raar...

Aangezien ons introductieprogramma van deze wek eigenlijk niks voorstelt, omdat er niks is georganiseerd, zijn we op eigen gelegenheid naar de Lama Temple geweest. Samen met de Temple of Heavens is het de grootste en meest bezochte tempel van de stad, alleen is de Lama Temple nog in gebruik. De bezoekers die daar komen bestaan uit twee groepen, er is een groep toeristen en er zijn de mensen die er komen om te bidden. En die bidden ook bij elk beeld wat er staat. Het is dan de bedoeling dat je met wierook stokjes een buigbeweging maakt of door je knieën zakt en dan bij elk beeld weer nieuwe stokjes aan steekt, op de plekken waar geen wierook mag worden gebrand worden de stokjes achter gelaten. Overal staan ook boordjes dat als je wilt bidden je minimaal drie stokjes moet offeren. Natuurlijk hebben wij ook een gebedspoging gedaan, maar of dat helemaal gelukt is op de manier waarop het moet, is maar de vraag. Het was wel een geslaagd bezoekje, iedereen kwam door de stilte, wierrookgeuren en de sfeer die daar hangt helemaal tot rust.

Na de tempel liepen we door naar een groot park waar we uitkwamen bij een pleintje waar ouderen mannen een soort damspel aan het spelen waren, en andere mannen het aan het bekijken waren. Andere ouderen waren ondertussen druk aan het gymnastieken. Dit is een veel voorkomend beeld in de stad, ouderen mensen die in parken samen komen om spellen te spelen of om te bewegen. De parken zijn ook uitgerust met allemaal sporttoestellen, die eigenlijk hetzelfde zijn als bij ons alleen dan zonder elektrische hightech functies. Crosstrainers, hardloopbanden, rekstokken, etc. vind je er allemaal. En de ouderen blijven ook echt fit hierdoor, we hebben namelijk kunnen genieten van een man van rond de 70 die zich zonder enige moeite kon optrekken aan de rekstokken en een lenige dame die haar been met gemak op schouderhoogte opgooit. En toen een paar van ons groepje dat gingen proberen lukte hun dat niet eens. Dus ondanks dat de Chinese jeugd, net als op veel andere plekken op de wereld, te dik wordt vanwege weinig bewegen, zijn de meeste ouderen hier nog hartstikke sportief bezig.

De dag daarna hebben we misschien wel de highlight van de stad gezien: The Forbidden City. Met elf man betraden wij het koninklijke gebied waar ooit de heersers van China hebben gewoond.

Onder leiding van onze gids ‘Angie' hebben zo goed als het hele park gezien. Ik zal jullie niet vertellen wat er precies allemaal te zien was, want dan moeten jullie zelf maar een keer een kijkje gaan nemen of gewoon even de wijze heer genaamd internet raadplegen. Maar ik kan jullie wel vertellen wat ik ervan vond. Eerlijk gezegd was het anders dan ik verwachtte, het viel me misschien een beetje tegen. Omdat de Verboden Stad toch wel een van de grootste trekpleisters van de stad is had ik verwacht dat er veel te zien was en dat je een goed beeld zou krijgen van hoe er vroeger werd geleefd. Gelukkig kon onze gids er het een en ander over vertellen maar de pleinen en bijna lege gebouwen spreken niet voor zichzelf. Toch ben ik blij dat ik het zelf heb kunnen zien en dankzij Angie iets meer weet over het paleisleven in China.

Voor het weekend stond een (bijna) spontaan tripje met 9 personen naar Chéngdé gepland. Spontaan omdat we op vrijdag pas alles hadden geregeld en Chéngdé omdat het niet al te ver weg was en toch even iets anders dan het stadleven in Beijing. Dat laatste leek bijna anders te zijn, want na een lange vroege reis op zaterdag kwamen we, na eerst een geweldig bergachtig landschap te hebben gezien, midden in een afschuwelijk lelijke stad terecht met de in China bekende 30-meter-hoge flats. Maar toen we 's middags na een heftige taxirit (voor degene dit het nog niet wisten, taxichauffeurs in China reiden roekeloos, maar in Chéngdé gaat dat nog een stapje verder) aankwamen bij the Twin Pagoda Hill midden in de bergen konden we toch genieten van een prachtig uitzicht slechts hier en daar verpest door alle hoogbouw. Maar ondanks dat de stad toch in zicht bleef was het wel fijn om weg te zijn uit alle drukte en met te lopen met je neus in de berglucht.

We hebben daar door de bergen gelopen, kleine tempels gezien, en wilde aapjes kunnen aanschouwen. Na een lekker dinner in de stad en een drankje zijn we maar op tijd gaan slapen, wat niet zo'n raar idee was na een hele lange dag.

Op zondag begon de dag vroeg met een verschrikkelijk vies ontbijt, warme komkomer, boontjes en een soort kool (wat opzich niet heel erg is) gekookt in water met waarschijnlijk kilo's zout! Maar daarna konden we ons opmaken voor een bezoek aan de koninklijke zomer villa en tuinen. Dit is een van de UNESCO World Heritages en 's werelds grootste koninklijke tuin met 5 640 000 vierkante meters. Jaja het is wel degelijk een bezienswaardigheid. Al vrij snel waren we de helft van de groep kwijt, dus besloten we om met z'n drieën (Julia, Caroline en ik) een flinke wandeling te maken. We liepen langs de tempels waar we midden in een Chinese optreden terecht kwamen, waar na een tijdje allemaal Chinezen begonnen mee te zingen, was eigenlijk best bijzonder om te zien want dat gebeurt hier niet zo vaak. Daarna maakten we het plan om naar de ‘north gate' te lopen die op de kaart stond aan gegeven, om te kijken of we daar het park konden verlaten om de tempels buiten het park te bezoeken. Dit betekende echter wel dat we aan de andere park moesten komen, wat opzich al een hele afstand is en zeker als je bedenkt dat dit een bergachtig gebied is. Uiteindelijk waren we aangekomen op de plaats van bestemming. We vonden de uitgang maar mochten er daar niet uit. Die tegenvaller werd echter meer dan goed gemaakt met onze vondst, we konden namelijk op de muur waarmee het park was omringt. En vanaf de muur heb je een prachtig uitzicht op de bergen en een van de tempels. (op de achtergrond van de foto zie je Putuozongcheng temple, een replica van een de tempel uit tibet waar de daila lama woonde)

We hebben daarna onze wandeling voortgezet over de muur, wat behoorlijk avontuurlijk werd omdat niet alle delen van de muur er even goed aan toe waren. Natuurlijk hebben we ook even genoten van een goede pauze op de muur, en wat ons verbaasde was dat in de paar uur die wij daar hebben doorgebracht we slechts één persoon tegen kwamen die net zo'n goed plan had als wij om deze wandeling te maken.

Toen we uiteindelijk besloten om te keren was de dag al bijna voorbij, we hadden met de anderen bij het hotel afgesproken en na een typisch ‘Chéngdées' avondmaal, wat bestaat uit rendier, zijn we om 10 uur de trein in gestapt met een uur vertraging kwamen we 5 uur later aan in Beijing. Vandaag bestond dus grotendeels uit uitslapen en rustig aan doen. Toen ik boodschappen ging doen viel het me op dat allemaal leerlingen rondliepen met bosjes bloemen. Uiteindelijk blijkt de reden hierachter ‘teachers-day' te zijn. Dus voor de onderwijzeressen onder de lezers, misschien een poging waard om dit ook in Nederland te introduceren.

Na meer dan een maand gaat morgen hetgeen beginnen wat mijn échte reden is om naar China te komen; studeren aan Renmin Univeristy. Om 8 uur begin ik met college en om 4 uur ook nog één. Maak je maar geen zorgen dat ik me de rest van de dag niet zal vermaken, want we worden vermaakt met introductiepraatjes over hoe alles hier op de universiteit werkt. Ik ben erg benieuwd hoe het zal zijn en stiekem heb ik ook best wel zin om te gaan beginnen. We zullen zien of ik daar bij de volgende blog nog steeds zo over denk...